Happenings

Poëzie is verzet, alleen al tegen de oppervlakkigheid van het bestaan. Poëzie doet je weer zien en niet louter kijken. Niet horen maar luisteren. Poëzie zet de tijd stil en maakt wakker. Poëzie is voor de dichters een manier van denken en leven. Vrijhaven laat de werkelijkheid binnenwaaien.

Aansluitend kun je de tentoonstelling De Windstoot bezoeken.

Reserven noodzakelijk: Vrijhaven Live

Een performatieve tentoonstelling.

De werken hangen niet passief aan de muur te wachten op aandacht maar worden in een improvisatie meegedragen en gedeeld met het publiek.Verschillende kinderen, dansers uit eerdere voorstellingen van kabinet k, bouwen een improvisatie op met de werken, tussen de toeschouwers, ondersteund en begeleid door live muziek.
De collectie, bijeengebracht door Pierre Muylle, bestaat uit werken gemaakt door kunstenaars met een verstandelijke beperking die tot stand gekomen zijn in ateliers in Europa.

Het publiek is deel van de tentoonstelling, de dansers zijn deel van het werk, de muziek is deel van de ruimte.

In juni 2022 nodigde vzw wit.h Kwint Manshoven en Joke Laureyns (kabinet k) uit om ter gelegenheid van hun twintigste verjaardag een performatieve tentoonstelling te maken. Daar kwam een opmerkelijk resultaat uit. Die beklijvende ervaring is het startschot voor een verdere ontwikkeling van dit project dat ‘The Crip Academy’ gedoopt werd, en dat gedragen wordt door Wit.h en laGeste.
Wit.h is een kunstenorganisatie die werkt aan de inclusie van crip kunstenaars binnen het reguliere kunstenveld.
laGeste is een Gentse organisatie ontstaan uit de fusie tussen kabinet k en les ballets C de la B. laGeste focust op het lichaam, dans en inclusie.
Pierre Muylle, onafhankelijk curator, vormt de link tussen beide producenten.

Crip is de trotse geuzennaam voor al wie afwijkt van ‘het normale’, ‘het gepaste’, ‘het herkenbare’. Crip ben je bijvoorbeeld vanwege een handicap, een psychische kwetsbaarheid of om nog een heel andere reden.

Credits:

Het narrenschip is terug. Ooit symbool voor intolerantie en abnormaliteit bracht het onaangepasten en gekken weg uit de maatschappij. Michel Foucault gebruikte het zelfs als metafoor voor de zorgsector: een sneer naar de neiging om mensen met ‘een kwetsbaarheid’ samen te brengen en te verzorgen in een voorziening of gevangenis, zonder veel verbinding met de samenleving. Vandaag[EV1] , in onze inclusieve maatschappij, is het narrenschip terug aangemeerd, maar blijft het dobberen voor de kade. Laten we de inzittenden eindelijk echt aan land gaan?

Meer dan twintig kunstenaarscollectieven gingen drie jaar lang aan de slag rond het thema van het narrenschip en het maatschappelijk gegeven van macht versus onmacht. De Windstoot verwijst naar het werk van Léon Spilliaert, waarop een meisje te zien is aan de rand van de zee. Ze klampt zich vast aan de reling op de kade en staart naar de einder. Ze schreeuwt de longen uit haar lijf. Het waait hard en toch is het oorverdovend stil. De Windstoot gaat over gelijkwaardigheid, over macht hebben en onmacht voelen, over een stem geven aan mensen in het algemeen en kunstenaars in het bijzonder.

Coproductie Kunstencentrum Wit.h en Museum Dr. Guislain
Artistieke expeditie Windstoot: Kunstencentrum Wit.h
Scenografie: Tuur Demaegdt

Zie website Smak, VierNulVier en laGeste.

Vzw wit.h vierde haar 20ste verjaardag met ‘The CRIP School’: kunstenaars werden uitgenodigd om deel uit te maken van een collectieve leeromgeving. Vanuit hun eigen artistieke positie en praktijk mochten ze CRIP* mee vormgeven. Een school vertrekt enerzijds vanuit de praktijk (leren door te doen), maar anderzijds biedt een school de mogelijkheid om een stap terug te zetten en te bevragen. Dat bevragen gebeurde door Leni Van Goidsenhoven, Piet Devos, Hildegard Devuyst, Dieter Devliegher en Pierre Muylle, die na een kritisch onderzoek het CRIP-manifest geschreven hebben. Daarvoor nodigden ze zelf mensen uit om aan te sluiten, of brachten ze mee wat hen nuttig leek om de gesprekken te voeden.

Een discours kun je ontwikkelen vanuit de taal en het denken. Maar ook beeld kan ons helpen om denken te ontwikkelen. Daarom werkte bovenstaande groep samen met Klaus Compagnie en het collectief Topo Copy. Het manifest is uiteindelijk een tekst geworden met een verzameling beelden én een soundtrack. Het CRIP-manifest wordt voortdurend verder ‘gecript’. Het is een instrument geworden om mensen samen te brengen, om CRIP te bevragen en te delen, en om het manifest zelf verder aan te scherpen. Als uitnodiging krijgt iedereen een half manifest. De andere helft krijg je zodra we aan tafel zitten en het samen kunnen lezen.

Deze participatieve tool activeren we op het ‘WOMEN AND CHILDREN FIRST’-festival. Onder begeleiding van Pierre Muylle presenteren we het manifest en gaan we erover in gesprek. In het tweede deel schuift iedereen aan bij een buffet, waar iedereen zijn eigen manifest zal samenstellen met de prints van Companie en Topo Copy.

*‘CRIP’ is de trotse geuzennaam voor al wie afwijkt van ‘het normale’, ‘het gepaste’, ‘het herkenbare’. CRIP ben je bijvoorbeeld vanwege een handicap, een psychische kwetsbaarheid of een volledige andere reden.