Het narrenschip is terug. Ooit symbool voor intolerantie en abnormaliteit bracht het onaangepasten en gekken weg uit de maatschappij. Michel Foucault gebruikte het zelfs als metafoor voor de zorgsector: een sneer naar de neiging om mensen met ‘een kwetsbaarheid’ samen te brengen en te verzorgen in een voorziening of gevangenis, zonder veel verbinding met de samenleving. Vandaag[EV1] , in onze inclusieve maatschappij, is het narrenschip terug aangemeerd, maar blijft het dobberen voor de kade. Laten we de inzittenden eindelijk echt aan land gaan?
Meer dan twintig kunstenaarscollectieven gingen drie jaar lang aan de slag rond het thema van het narrenschip en het maatschappelijk gegeven van macht versus onmacht. De Windstoot verwijst naar het werk van Léon Spilliaert, waarop een meisje te zien is aan de rand van de zee. Ze klampt zich vast aan de reling op de kade en staart naar de einder. Ze schreeuwt de longen uit haar lijf. Het waait hard en toch is het oorverdovend stil. De Windstoot gaat over gelijkwaardigheid, over macht hebben en onmacht voelen, over een stem geven aan mensen in het algemeen en kunstenaars in het bijzonder.
Coproductie Kunstencentrum Wit.h en Museum Dr. Guislain
Artistieke expeditie Windstoot: Kunstencentrum Wit.h
Scenografie: Tuur Demaegdt