Peter Holvoet-Hanssen, Kenny Callens en Ann Cael zijn nog hun eigen baas. Vooral in hun hoofd,
of beter in hun poëzie. Met zijn drieën torsen ze een levenservaring van grote hoogtes en diepe dalen
en toch trekken ze onbevangen door de wereld.
Altijd op zoek naar woorden, naar verhalen, naar zinnen waarin ze jou kunnen ontmoeten.
Hun pad loopt door de aders van de samenleving naar het diepste van jou peinzen en doen.

Het klopt zacht.

Vrijhaven: het verhaal van een bizarre kunstexpeditie

Lente 2009
Samen met kunst collectief NCNP en de Figuranten uit Menen schreef Wit.h de Vrijbus op de openbare weg in. Een voormalige lijnbus wordt omgebouwd tot drager van dit kunstproject.
Een stalen blikopener op cultureel en maatschappelijk vlak. Een mobiel vehikel, onafhankelijk, vrij en artistiek strijdvaardig. Deze omgebouwde lijnbus werd een broeinest van creativiteit.
De Vrijbus voer op een verkenningstocht naar nieuwe ideeën om nauw met het publiek samen te werken. Geen consumeerbare theaterproductie maar een unieke belevenis van literaire participatie.
De instapdrempel van de bus zonk tot laag bij de weg zo dat iedereen erop kon, van Oostende over Brussel tot in Frankfurt am Main, en terug.

Aanmeren maar niet opgeven.
Winter 2016 was het logboek compleet en meerden ze definitief aan. De kapitein leverde zijn vaarbewijs in, de bemanning trok aan wal.
Zonder schrijven en spelen geen leven,  enkelen bleven dan maar in Kortrijk rondslenteren. Ze mankeerden hun moederschip en ontmoedigd dwaalden ze af naar het Vandaleplein, en vonden er tijdelijk onderdak.
Tot op een vrije dag, leunend op de drempel van de leegte, groeide de goesting om een Vrijhaven te bouwen.
Vanuit Kortrijk sleurden ze karrenvrachten verbeelding richting Watou en bouwden er eigenhandig, eigenzinnig en eigengereid een aanlegsteiger voor de ‘alleenzamen’. Onder het motto: ‘Al lijken we ver, bij elkaar zijn we dichter’. In de nieuwe Vrijhaven werd het publiek uitgenodigd om de woordenjagers te ontmoeten. Als onuitwisbare tattoo’s prikten ze hun poëzie onderaan de hersenpan van de bezoekers.

Naar Nergens
Na de zomer 2017 trokken ze verder als grensmensen tot Menen. Er zijn meer figuranten dan spelers in onze samenleving.
Hoog tijd voor dialoog. In stilte. In verdriet. Met een roeilied. Op hun waakzame poëzie bouwen ze meerpalen waar de kwetsbaarheid zich kan vastklampen.
Hun derde dichtbundel brengt hen overal en nergens. De performance is poëtisch en grappig maar ook confronterend en verwarrend.
Even maar, want ze moeten nog door, naar Nergens.

De Windstoot
Corona kon misschien de wereld in Lockdown houden maar Vrijhaven schreef en schreeuwde voort. Elk vanuit zijn eigen plek, Peter uit Antwerpen, Kenny uit Anzegem en Ann uit Menen. Ondersteund door de Wit.h stagiaire Delphine Viaene schreven ze ‘samen apart’ een ganse reeks gedichten over De Windstoot. In hun doen en laten kan je ze best volgen door deze link te volgen naar hun website: Vrijhaven

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.