Storm

De storm was nog maar pas gaan liggen toen we dinsdag aanbelden bij Dirk Zoete. Een huis met pannen bekleed van kop tot teen, ze hebben allemaal stand gehouden! Nadat zijn vrouw ons vriendelijk begroette aan de deur zwaait hij ons tegemoet in zijn blauwe overal en kleurige muts met pompon. “kom maar mee, ik heb hier ook een atelier, in de tuin.”

De kachel brandt op volle kracht terwijl hij de laatste hand legt aan een paar beelden in metaal. Ze zullen geïntegreerd worden in een gebouw van Robrecht & Daem in St-Niklaas. Net als bij menig Vlaamse huiskamer zullen ze daar de vensterbank gebruiken om er beeldjes, “postuurkes” te plaatsen.

We gaan naar binnen om er koffie te drinken en over “the crip school” te praten. Dirk zal er Dirk ontmoeten, Geffers. We tonen hem het boekje die ik meekreeg uit Braunschweig waar Dirk Geffers in het atelier Geyso20 werkt aan zijn eigen wereld. Verhalen over een eenden geslacht, prachtige kleuren en eikeldopjes bevolken zijn werk. Dirk (Zoete) haakt meteen in. Wanneer we naar zijn tweede atelier gaan om er zijn tekeningen te bewonderen is het alsof Dirk al met ons mee stapt. Dirk&Dirk, ze zullen samen op de eerste rij zitten in ons klasje van de crip school,… ik zie de naamkaartjes al voor me!

Vandaag rennen we naar de Vooruit Gent. Dijf Sanders zit op de bankjes voor de lang spiegels, dat is ook mijn lievelingsplek dus dat komt goed uit.

Onze eerste afspraak hebben we moeten verzetten omwille van Eunice. Maar een tweede storm kwam die ochtend via de radio binnen gewaaid vanuit het Oosten. Toen ik de Vooruit binnen kwam leek het alsof iedereen daar had afgesproken om elkaar in de arm te knijpen: Oorlog? Werkelijk? Was dat het waar we nu onze kostbare tijd aan zouden moeten verspillen? Waren er dan geen dringender zaken op de agenda? Moesten we niet eerst de wereld trachten te redden?
Nadat we het over de stormen hebben gehad en over de maskers, nadat de koffie was besteld en de limonade op tafel stond haakt ook hij aan onze crip-school-trein. Samen met Mauritz Verlinden, Nanou Vandecruys en Julia Krause-Harder zal hij een verdieping van onze toren bevolken. Ik toon hem het werk en hij hoort er al allerlei geluiden bij. “Elke dag? Ja goed, ik zal er elke dag zijn. Ik ben benieuwd. Het werk is prachtig, het project inspirerend, … wauw, ja,… hmm,… ok,… wanneer spreken we af?”.

Ondertussen bereiken ons beelden van helikopters en bebloede hoofden, brandende appartementen en sirènes. Ik ga nog langs bij de music mania in de hoop dat  Gaetano Veloso en Bonnie Prince Billy & Bill Callahan troost kunnen bieden. En dat doen ze, terwijl ik dit schrijf.

Oorlog? Werkelijk?