Patchwork

Gisteravond was bijzonder.
Marieke Vandecasteele, lid van onze raad van bestuur, moest publiek haar doctoraat verdedigen.
Het ging er nogal plechtig aan toe. De professoren waren verkleed met een gewaad en hoofddeksel dat blijkbaar gepaard gaat bij officiële publieke optredens.
Die zelfde avond sprak Geertje Vangenechten, lid van onze Algemene Vergadering,  op de VRT over maskers in het kader van het programma ‘Een nacht in het museum’ waar ze uitgebreid stil stonden bij een kunstwerk van Ensor. Geertje vertelde dat maskers op zich haar niet zo zeer boeien maar wanneer ze gedragen worden door mensen die zich er achter verstoppen krijgen we bijzondere taferelen. Een thema dat zo binnen Wit.h past.

Ik moest ongewild aan de professoren denken.
Marieke haar werk doet ook denken aan de werking van Wit.h. Het gaat tegelijk over zorg en over kunst. Niet apart in hokjes maar zoals ze het zelf omschrijft ‘verstrengeld’ in elkaar.

De jury leden waren het allen eens dat hier een heel bijzonder doctoraat voorligt. Nooit eerder gezien op deze vakgroep. En dat maakt het voor hen ook moeilijk. Vooral de wetenschappelijke waarde werd bevraagd. De ‘onderzoeker – creator’  Marieke neemt als wetenschappelijk uitgangspunt haar eigen positie als zus van een persoon met een beperking en haar eigen kunst creatie. Hiermee bouwt ze een subjectieve dialoog uit als omgangsvorm die ver voorbij het klassieke taalbegrip gaat maar wel integer blijft. En zo gaat de scriptie nog verder door wat het niet altijd eenvoudig maakt.

De verdediging duurde dan ook vrij lang en Marieke moest alles uit de kast halen. Maar ze is geslaagd.
Dikke proficiat!

Commissies en jury’s hebben (of hadden) het ook altijd moeilijk met Wit.h. We worden altijd gerespecteerd als uniek, pioniers, etc… maar de verstrengeling van het sociale en artistieke blijft voor velen een moeilijke oefening.
Heel wat gebruikte termen in het werk van Marieke zijn me nauw bijgebleven omdat ze bruikbaar zijn bij de omschrijving van Wit.h.

Zo heeft ze het bijvoorbeeld over patchwork. Een techniek waarbij lapjes stof van verschillende kleur en grootte aan elkaar worden genaaid en zo een geheel vormen. Ik moest er vandaag voortdurend aan denken terwijl ik onze huidige expeditie ‘De Windstoot’  in een boekvorm probeer te gieten. De Windstoot is een grote aaneenschakeling van allerlei kleine projecten en acties die samen een geheel vormen die de optelling overstijgt. Wat wij dan doen bij Wit.h is misschien de lapjes aan elkaar naaien maar vooral doorheen de dialoog en de ondersteuning alles in elkaar haken. Best te vergelijken met vilten. Er komen voortdurend laagjes bij die aan elkaar klitten tot een geheel.

Enne by the way, ik vermoed dat De Windstoot ook geslaagd zal zijn.

Doctorandus Marieke