Niet iedereen kan vluchten

Deze ochtend zat ik alweer vol ongeloof voor de radio. Wat in Oekraïne gebeurt kan ik moeilijk vatten. We scheelt er toch met ‘wij mensen’?

In de media is er heel wat te doen om de mensen die hun land ontvluchten en hoe wij West Europeanen hen kunnen opvangen. Ik heb met de vluchtelingen te doen en vraag me af hoe ik zelf zou reageren moest ons land belegerd worden. Zou ik vluchten of blijven?

Dit brengt mijn gedachten al van bij het begin van het conflict naar de mensen waarvoor vluchten geen optie is.
Mensen die niet de middelen hebben, of die al veel te oud zijn, of personen met een beperking of crip? Deze kwetsbare mensen worden in dergelijke conflicten hard getroffen.
Er komen berichten uit Oekraïne van internaten voor gehandicapten waar het personeel niet kwam opdagen. Maar de bewoners in die instituten kunnen niet vluchten. Een directeur postte er bovenop het bericht dat er geen verwarming is wegens te weinig middelen voor gas.  Stel je voor?!
Die internaten zijn ontstaan in een tijd waarin iedereen die afwijkt beter kan weggestopt worden en zijn helaas nu nog steeds in dienst. Hedendaagse hervormers zetten zich super in maar krijgen te weinig financiële middelen om vernieuwende zorgsystemen op te bouwen. De overheid blijft achterwege.

We zijn met Wit.h ooit uitgenodigd om er ons muziekproject Wild Classical Music Ensemble voor te stellen. We zouden er optredens verzorgen en tegelijk workshops geven voor begeleiders en deelnemers. Het is niet doorgegaan, de middelen waren te schaars.
Die grote internaten kennen we in Vlaanderen gelukkig niet meer. De zorg is bij ons gebaseerd op inclusie. En dus mogen we er van uit gaan dat bij oorlog de zorg gegarandeerd blijft. Of toch bijna. Want corona heeft ons net geleerd dat er ook bij ons heel wat mensen waren die het alleen moesten redden in deze zogenaamde ’oorlogstijd’.

Ook bij ons opnieuw de meest kwetsbare. Dus blijven of vluchten?

vluchten of blijven