Een tentoonstelling ontstaat vanuit een droom. Die neemt geleidelijk aan de vorm aan van een concept of een ruwe schets. Wat start met dat concept, leidt al snel tot ontmoeting, creatie, realisatie; met vallen en opstaan. En dan komt het moment dichterbij waarop alles wat gemaakt is en ontstaan is in de intimiteit van een atelier, de wijde wereld in moet. Straks laten de kunstenaars hun werken vrij in de ruimte en worden ze letterlijk en figuurlijk in de spots geplaatst. Het publiek wordt uitgenodigd om ze massaal te komen bekijken, beleven, te becommentarieren. Pas in de publieke ruimte onstaat er dialoog.

Elke bezoeker is welkom. De traditie is gekend. Er zijn een heel aantal geijkte formules: elke tentoonstelling begint met een vernissage en eindigt met een finisage (voor wie graag twee keer feest). Als er voldoende middelen zijn dan verschijnt er een lijvige catalogus. De zalen worden ruim voorzien van tekst en uitleg. Goeie tradities zijn er natuurlijk om te respeteren, maar ook om op verder te bouwen en te vernieuwen.
Een tentoonstelling in een museum creëert automatisch een andere sfeer dan een tentoonstelling in situ of in de publieke ruimte. Musea waren lang tempels met grote drempels. Nu staan de deuren meer en meer wagenwijd open. Het Museum Dr. Guislain heeft dan nog eens een heel eigen geschiedenis, gelegen aan de rand van de stad, verbonden met een psychiatrisch ziekenhuis. Als je de klok terugdraait, dan had je hier meer dan één drempel, een dubbele zelfs.

Op vandaag groeien beiden naar elkaar toe. Het ziekenhuis en het museum leven niet langer naast maar met elkaar.  Kunstenaars Simon Allemeersch en Lucinda Ra zijn hier permanent in residentie en hebben een brugfunctie.
Op vandaag staan we veraf van de drempels. De middelen om het verhaal van de tentoonstelling toegankelijk te vertellen zijn veelvoudig. Je kunst kiezen voor een audiotour, een inclusieve museumtocht, een rondleiding in gebarentaal, een spelformule, een toegevoegd verhaal, eenvoudig taalgebruik, enz.

Als participatief huis en sociaal-artistiek kunstencentrum willen het museum en Wit.h echt inzetten op en experimenteren met een toegankelijke Windstoot. Toegankelijkheid begint met een welgemeend welkom.
In het Crip Manifest dat onstaan is naar aanleiding van de twintigste verjaardag van Wit.h. Een basisregel is ‘Crip is een werkwoord’ maar ook ‘Niets over ons zonder ons’.

Vandaag is Piet Devos te gast. Piet is een spilfiguur in de Crip gedachte van Wit.h. Wij werkten met hem samen voor de tentoonstelling Bloedtest en voor de podcast De Windstoot. Piet adviseert vandaag de groep die zal instaan voor de audiotour. Hij geeft een hele reeks toegankelijke tips. Wat evident lijkt, is het niet en omgekeerd. Zo moet je veel meer inzetten op het beschrijven van de werken dan op de navigatie. Zo mag je gerust kleuren beschrijven en moet je vooral niet afkomen met de afgesleten metafoor van licht en donker. Het werkt inspirerend en intrigerend.

toegankelijkheid begint met een welgemeend welkom

Deze website maakt gebruik van cookies. Door op ‘accepteren’ te klikken, ga je akkoord met ons privacybeleid.