De taal van beelden
Het lijkt alsof we een codetaal spreken: inclusief collectief samenwerken in de beeldende kunst. Het risico op bubbeltaal is groot. Toch is het realiteit in de manier waarop Wit.h al 20 jaar lang streeft naar een inclusiever kunstenlandschap. We zijn er vast van overtuigd dat dat landschap een effect kan creëren op een toekomstige maatschappij. We geloven in een alternatieve toekomst, vitaal, sociaal en inclusief. Recent deed Kunstenpunt onderzoek naar het maatschappelijk draagvlak van kunst in Vlaanderen. 69% van de ondervraagden gelooft erin dat kunst mensen helpt om anders na te denken. Vlaanderen is uiteraard de wereld niet maar het is een begin.
Groot risico op bubbeltaal
Alles begint met openheid en bereid zijn je te verplaatsen in het doen en denken van de ander. Wat is het perspectief? Klaas De Baere en Koen Remmery werken wekelijks samen. Beide kunstenaars kenden elkaar niet toen we hen uitnodigden. Dit verhindert hen niet om zich onmiddellijk samen in de wereld van Sottobosco onder te dompelen. Dit vergt moed. Wie is die ander? Hoe denkt die ander? Wat is jouw oeuvre? Wat is dat van mij? Vinden we gemeenschappelijke grond?
Ze grijpen naar de taal van de beelden en onderzoeken wat het thema voor hen beiden betekent. Een groot wit blad papier vormt de basis voor hun gesprek in tekeningen. Spaarzaam noteren ze beiden woorden op het witte blad: bos, schaduw, duisternis, stilleven, fluisteren en verhalen vertellen. Koen suggereert het idee om een maquette te maken gebaseerd op vier letters: L (licht), D (duisternis), M (mos) en B (bos). Klaas suggereert het idee van een kijkhut. Het gesprek tussen de kunstenaars rolt zacht verder.
Ze willen de mensen terug laten kijken naar de natuur en speuren het net af naar foto’s van de Runway van Dries van Noten en Alexandra Kehayoglou, een catwalk die kunst, natuur en mode met elkaar verweeft. Het licht en de artificiële natuur spreken beiden aan. Ze starten met de bouw van een maquette waarin de natuur nagebootst wordt en noteren de eerste aanzet van een kijkhut in het museum waarin hun verhalen gefluisterd worden.
Dit vergt moed
