De lange treinrit

We hebben een bezoek gepland aan de tentoonstelling ‘Houdini’ van Yellow Art in De Halle in Geel. Kunsthuis Yellow Art omschrijft zich als ‘een artistiek atelier waar kwetsbare mensen met een artistieke begaafdheid en gedrevenheid zichzelf kunnen ontplooien’. Yellow Art vindt zijn oorsprong in het jaar 2001. Curator Jan Hoet zaliger, wiens vader als dokter was verbonden aan het OPZ Geel, bracht er onder de titel Y.E.L.L.O.W. insider- en outsiderkunst samen in zijn ouderlijk huis.

In het kader van die tentoonstelling was er een eerste samenwerking tussen gastkunstenaars en cliënten van het OPZ (het openbaar psychiatrisch zorg- en kenniscentrum). Eind 2004 kreeg de werking een vaste locatie en werd Kunsthuis Yellow Art opgericht. Een groep kunstenaars krijgt er ruimte om te experimenteren en een eigen artistiek oeuvre uit te bouwen, geheel buiten de therapeutische context.
Op geregelde basis werken ze samen met gerenommeerde kunstenaars, zoals Vaast Colson. Die wederzijdse interactie moet zowel artistiek als sociaal verruimend zijn. Voor de huidige expositie ‘Houdini’ ontmoette Vaast Colson opnieuw de deelnemers van toen, acht jaar na het project ‘Facing you’.

Voor die gelegenheid werd hij destijds, samen met acht andere professionele kunstenaars, uitgenodigd om een dialoog aan te gaan met de kunstenaars van Yellow Art. Performer Vaast Colson (wiens werk wordt gekenmerkt door een kritische reflectie over de rol van de kunstenaar) was bovendien al eerder betrokken bij het Kunsthuis, via diverse samenwerkingsprojecten en de tentoonstelling “Middle Gate Geel ’13”. Vanuit deze samenwerkingen ontstond het concept om te werken rond onderlinge dialoog.

Deze keer werd hij gevraagd als curator. De gesprekken tussen hem en de kunstenaars vormden de basis van deze selectie. Het resultaat is een tentoonstelling met zevenentwintig deelnemers uit het atelier die via hun werk in dialoog gaan met elkaar. Er zijn sterke werken te zien in deze mooie, doch niet zo evidente expositieplek met haar vele kamers, gangen en traphallen. Maar we hebben ook kanttekeningen en blijven wat op onze ‘kritische’ honger zitten…

De lange treinrit heen en terug naar Geel heeft echter ook zijn nut. Die is deze keer uitermate geschikt om nauwkeurig werk te verrichten. Onze anders zo intense, inhoudelijke gesprekken maken vandaag plaats voor stilte. Stilte als drager van een punctuele attitude. We zitten in de laatste fase vooraleer ons lijvige Windstoot boek straks in druk gaat. Er is heel veel eindredactie te doen.

Het is monnikenwerk