Co-House

Verlangen naar een (T)huis

Gedreven door een diep verlangen naar een (t)huis creëert Christine Garez eindeloze reeksen huizen. Over een periode van meer dan tien jaar tekent ze ongeveer vierhonderd werken, elk doordrenkt van haar droom: wonen in een eigen huis, los van een instelling. Deze indrukwekkende reeks vindt een natuurlijk einde in 2005, wanneer Christine verhuist naar een woning buiten de voorziening. Het thema van het huis en het verlangen erna doordringt haar leven en haar oeuvre.

De huizen die Christine tekent, worden tot symbolen herleid. Vaak toont ze het huis in strak vooraanzicht, met ramen en een voordeur die soms verdwaald lijkt tussen twee vensters, of helemaal ontbreekt. Het voortuintje is vaak een vlak van beton, en de arceringen geven de tekeningen een intensiteit die het oog vasthoudt. Schoorstenen stoten rook uit, terwijl wolken langzaam voorbij drijven – kleine details die de hunkering naar een thuis tastbaar maken.

Zijn de gesloten deuren zelfportretten?

Paul Duhem (1919-1999) schildert gezichten en deuren, alsof hij in elk werk een echo van zichzelf achterlaat. Huizen smelten samen tot gesloten façades, deuren die zwijgend iets bewaren wat woorden niet kunnen vangen. Zijn de gesloten deuren zelfportretten, stille getuigen van een innerlijk landschap?

Pas op zeventigjarige leeftijd begint Duhem te tekenen en te schilderen. Hij hanteert een ritueel van precisie: eerst verkleint hij het blad met een mes, dan omlijst hij het met een lat, en in de linkerbovenhoek schrijft hij zijn naam in een klein kader, een echo van de schooldagen die hij nooit vergat. Tekenen is voor hem geen spel; het is arbeid, een dagelijkse liturgie. Drie werken in de voormiddag, drie in de namiddag – een cadans die de tijd zelf lijkt te vangen.

Hoewel hij laat begint, ontstaat een omvangrijk oeuvre, gedragen door herhaling en variatie. Hoofden en deuren keren steeds weer, als mantra’s die een geheimzinnige kern blootleggen. Elk werk is een poging het vluchtige te grijpen, het onzegbare te onthullen. In de eindeloze serie van gezichten en gesloten deuren lijkt Duhem te fluisteren: hier is iets wat ik steeds opnieuw probeer te vatten – een zelf, een ruimte, een moment dat weigert te verdwijnen.

Zijn kamer in de voorziening: een kunstenaarsbiotoop

Piet Lemahieu volgde zijn artistieke opleiding in een gespecialiseerde voorziening voor dove kinderen in St. Michielsgestel, Nederland, en vervolgde zijn studie later aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten in Roeselare. Kunst vormt de rode draad in zijn leven. Jarenlang bouwde hij thuis, samen met zijn moeder, een keramiekatelier op, terwijl hij daarnaast dagelijks werkte in de artistieke ateliers van Tordale, een voorziening voor mensen met een beperking in Torhout. Sinds 2010 is hij actief in De Beelderij.

Lemahieu boetseert mensen en dieren in een primitieve, volkse stijl, waarbij menselijke figuren vaak de gedaante aannemen van een beroep of een hobby. Zijn schilderijen, uitgevoerd in waterverf of acryl, vallen op door hun levendige kleuren en energieke expressie. De thema’s in zijn werk weerspiegelen zijn volledige leefwereld: de omgeving waarin hij woont, de natuur, zijn familie en herinneringen aan de zee.

Zijn kamer in de voorziening ontwikkelde Lemahieu tot een heuse kunstenaarsbiotoop, een persoonlijk nest waarin zijn creativiteit alle ruimte krijgt. Dit unieke artistieke universum verhuisde naar de tentoonstelling Co-House, waar het bezoekers uitnodigt om zijn wereld binnen te treden.

ZIJN HOOFD IS EEN HUIS, EN ZIJN HUIS IS EEN HOOFD

Voor Matthieu Lobelle zijn hoofd en huis onlosmakelijk met elkaar verbonden: het ene weerspiegelt het andere, en samen vormen ze een levendig archief van ervaringen en herinneringen. In een wereld waarin de mens niet alles kan vasthouden of onthouden, nodigt Lobelle de realiteit uit in zijn hoofd, om haar te verwerken, te ordenen en te transformeren.
Het huis fungeert als metafoor voor de mens; het hoofd, met al zijn herinneringen, als een symbolisch archief. Dit archief legt Lobelle zorgvuldig vast in zijn schetsboeken: verzamelingen van duizenden observaties en reflecties die de bron vormen van zijn artistieke praktijk. Uit deze rijkdom aan notities en tekeningen selecteert hij fragmenten die de basis vormen voor zijn oeuvre: sculpturen, foto’s, prenten, schilderijen en installaties.
Soms draagt Lobelle zijn huizen als een rugzak op zijn rug, letterlijk en figuurlijk, waarbij hij de grenzen tussen binnen en buiten, denken en wonen, kunst en leven verkent. Zijn werk is een uitnodiging om het hoofd als een huis te betreden, en het huis als een hoofd te zien—een voortdurende dialoog tussen ruimte, geheugen en verbeelding.

DE VENSTERS VAN HET HUIS STAAN OPEN

Line Boogaerts en Ditmar Goes zetten de ramen wijd open. Hun samenwerking laat binnen en buiten in elkaar overlopen, spelend met transparantie en de subtiele grenzen tussen zien en horen.

Beeldend kunstenaar Line Boogaerts en audiograaf Ditmar Goes onderzoeken samen de ruis die onze waarneming doorkruist: het fluisteren van bladeren, het zingen van planten, maar ook het monotone geraas van verkeer. Ruis kan troostend en levend zijn, of verstorend en dreigend. Hun werk stelt vragen: Horen we werkelijk wat we horen? Zien we wat we denken te zien?

Vanuit hun eigen disciplines — het beeldende en het auditieve — zoeken zij naar een gedeelde taal. Een taal die niet enkel zichtbaar of hoorbaar is, maar beide tegelijk, en die onze zintuigen uitnodigt tot hernieuwde alertheid. Centraal staan de grenzen van perceptie, de fragiele relatie tussen werkelijkheid en beleving, en de blinde vlekken die onze zintuigen onvermijdelijk achterlaten.

Kledij als een huis

Amili Haha is meer dan een modelabel: het is een collectief dat kleding benadert als kunst. Elk stuk wordt met de hand gemaakt, met aandacht voor eerlijkheid, tijdloosheid en authenticiteit.
Het verhaal begint in 2017, wanneer vijf ontwerpers – Annemie, Mieke, Lindsy, Hadewijch en Hannes – hun krachten bundelen. Uit de beginletters van hun namen ontstaat ‘Amili Haha’, een naam die symbool staat voor samenwerking en creativiteit. Wat begon met vijf, groeide uit tot een levendig co-lab waarin ontwerpers elkaar voortdurend inspireren en uitdagen.
Binnen Amili Haha bestaat geen haast. Tijd wordt niet gemeten, maar beleefd. Een borduursel kan een half jaar in beslag nemen, een stof wordt soms dagenlang met zorg bestikt. Elke steek is een lijn, elke draad een penseel – alsof er getekend wordt met de naaimachine.

Voor de ontwerpers is kleding als een huis. Een huis dat je draagt: een schuilplaats, een bescherming, een warmte. Hun creaties zijn geen mode die verstrijkt, maar persoonlijke ruimtes waarin lichaam en geest kunnen wonen.

Ik zie alles in het groot

Franky Delaere is een veelzijdig kunstenaar die zijn creatieve thuis vond in de Beelderij. Hoewel hij een bedreven tekenaar is, werkt hij er al vele jaren uitsluitend in keramiek. Zijn oeuvre vertrekt vaak vanuit minutieuze dierstudies, gebaseerd op fotografisch materiaal. Die beelden vertaalt hij naar een eigen, expressieve interpretatie waarin precisie en gevoel hand in hand gaan.

Sinds 2008 onderzoekt Franky ook de menselijke figuur. Zijn eerste zelfportret leidde tot een reeks beelden waarin hij zichzelf telkens opnieuw weerspiegelt. De mensbeelden die hij creëert dragen vaak zijn eigen trekken en bewegen zich in een grensgebied tussen mannelijk en vrouwelijk. Zijn androgyne figuren zijn statig, met brede schouders en een serene, neutrale blik. Ze ademen tegelijkertijd rust en kracht — een samenspel dat kenmerkend is voor zijn werk.

“Ik zie alles in ’t groot” is zijn persoonlijke leuze, en dat vertaalt zich letterlijk in zijn sculpturen. Monumentaliteit is voor hem geen kwestie van formaat alleen, maar van uitstraling en aanwezigheid.

Een werk waar Franky bijzonder trots op is, is ‘Down de Reus’. Dit indrukwekkende beeld creëerde hij in 2019 in opdracht van With voor de tentoonstelling ‘Bloedtest’. Vandaag heeft het zijn vaste plaats in de publieke ruimte van Torhout, waar het voorbijgangers tot stilstaan brengt.

Momenteel werkt hij voor CO–HOUSE aan een nieuwe sculptuur: ‘Down de Reuzin’. Het beeld, gemodelleerd naar Lien Anckaert, vormt een krachtige tegenhanger van zijn eerdere creatie. Op 25 januari 2026 wordt de reuzin feestelijk verwelkomd door Kelly en Bjorn in CO–HOUSE — een mijlpaal in het kunstenaarschap van Franky Delaere, die steeds opnieuw bewijst dat hij alles in het groot ziet.

De zorg en het portret vallen samen

De keramische sculpturen van Kelly Blontrock groeien vanuit haar eigen leefwereld. Ze ademt de nabijheid van dieren, kleine wezens die haar huis en hart vullen: cavia’s die zacht knagen, veulens en kuikens, welpjes en biggetjes die haar verbeelding voeden. Haar handen boetseren die tederheid in klei, telkens opnieuw een ode aan het fragiele en het nieuwe begin.

Kelly’s werk is doordrongen van zorgzaamheid. Het verlangen om te koesteren, te beschermen en te laten groeien wordt in elke vorm tastbaar. De droom van het moederschap sluimert in de rondingen van haar beelden.

Sinds enkele jaren deelt ze haar leven en atelier met Bjorn, collega én partner. Hij werd haar grootste inspiratiebron. In hem ontmoeten zorg en portret elkaar: Bjorn is tegelijk geliefde en studiemateriaal, spiegel en muze. Zijn aanwezigheid brengt een nieuwe dimensie in haar werk. De sculpturen zijn niet langer alleen stille getuigen van Kelly’s liefde voor dieren en kwetsbaar leven, maar ook intieme portretten van menselijke verbondenheid.
Zo vloeien zorg en kunst, liefde en portret, leven en werk naadloos in elkaar.

In het tot de verbeelding sprekende achttiende-eeuwse erfgoedpand, midden in het hart van Kortrijk, smelten plek en tentoonstelling samen tot één geheel. Het huis zelf fungeert als rode draad, een levende metafoor die verleden en heden verbindt.