Zwart-witte sporen

We treffen elkaar in station Kortrijk voor een treinrit naar Aarschot. Die duurt een tweetal uren. Nog wat tijd dus om de koers die we met Wit.h willen varen verder te finetunen vooraleer we die in de loop van het najaar in een format  gieten voor de volgende subsidieronde.

Kunstenaar Stefan Serneels – het motief van onze trip – pikt ons op aan het station van Aarschot.
Er ontspint zich al snel een heel gesprek, over de kunst, over het kunstenaarschap, over de streek – met name de tot de verbeelding sprekende Pijpelheide – en zoveel meer.

Stefans atelier ligt er mooi bij. Met ‘mooi’ bedoel ik ‘vol zwart-witte sporen van de jarenlange praktijk met daarin mooi uitgestalde werken’. Al snel blijkt dat je met Stefan de tijd vergeet. We praten over de Windstoot Expeditie, waarin hij zich inschrijven zal, en over zijn compaan Bertho Virant uit atelier Covida in Hasselt, die hij eerst nog ontmoeten moet uiteraard. Want dan pas staat het licht op groen.

Samen met hem duiken we diep in zijn tekenkunstig oeuvre dat gekenmerkt wordt door métier, visie en niet te vergeten de ‘joy of creating’.
Zijn teken- en schilderkunst beeldt een donkere onderwereld uit, waarin het licht speelt door de uitsparingen op het witte blad. Dit beklijvende werk ademt poëzie en melancholie. Iemand vergeleek het ooit met de raadselachtigheid en akeligheid die huist in een zolderkamer.

Ons aanvoelen zegt dat hij een interessante partner zou zijn voor tekenaar Bertho Virant.

Dat wij niet zomaar (random) een duo samenstellen zonder de personen te leren kennen en hun skills, openheid en bereidwilligheid af te toetsen, spreekt voor zich. Vandaar de onmiskenbare noodzaak van dit soort verkennende bezoeken vooraf. Wordt vervolgd.