Wie daar?

De meeste ateliers voor kunstenaars met een beperking hebben geen deurbel. Meestal ook geen voordeur.
Ze zijn doorgaans een onderdeel van een groter huis of voorziening voor mensen met een beperking of psychische kwetsbaarheid. Op zich niets verkeerd mee. Soms mist het hierdoor wat zichtbaarheid en zit het artistieke ‘smoel’ voor het oog van het publiek verborgen.
In feite wel jammer want wat achter die muren gebeurt leunt tegen een sublieme artistieke ontwikkeling aan. Eenmaal binnen geraak je er als kunstliefhebber niet meer weg.

Maar geen nood want de meeste van die ateliers zetten vooral in op het uitbreken uit hun atelier en zoeken een plaats in de samenleving, in de cultuur en in de kunst. Meer nog dan het binnentrekken van publiek in hun atelier zoeken ze naar zichtbaarheid buiten hun werkplek.
Eenvoudig vertaald: ze willen er bij horen.
En als je het ons vraagt hebben ze groot gelijk.
Het is een van de redenen waarom op de tentoonstelling ‘De Windstoot over de macht van de beperking’, een groot aantal bellen hangen die je als bezoeker kan luiden.

een verborgen artistieke smoel