Vielsalm is mooi in de herfst

Ik baan mij een weg door de ochtenddrukte in het station. We zijn klaar voor een lange treinreis naar het uiterste zuiden van België.
Anne- Françoise Ruche pikt ons op aan de achterzijde van het kleine station van Vielsalm: een wit gebouwtje, twee sporen, een onderaardse doorsteek en twee bergflanken. Een onooglijk paadje door het groen leidt ons naar de straat aan de achterzijde. Via die kant is het slechts een steenworp rijden van het atelier La “S “Grand Atelier.
De zon schijnt en de herfst kleurt de omgeving in een prachtig rood, geel en bruin.

Anne-Francoise is zichtbaar gestresseerd, ze praat onophoudelijk in het frans. Er is geen kopspeld tussen te krijgen. Tijdens de korte autorit passeren de nieuwe installatie van Daniel Buren in het station van Luik (lelijk), diverse curatoren (ziek) en de tentoonstelling Photo Brut in Brussel de revue. Momenteel voelt ze zich naar eigen zeggen een central telephonique….

We worden warm ontvangen in het atelier van Irène Gérard en Michiel De Jaeger. Het is een blij weerzien. Irène en Michiel engageerden zich van dag één in de expeditie De Windstoot. We maakten samen de tentoonstelling Les Gueules cassées in de ruimte van Wit.h, we maakten de streaming over art brut. Ze resideerden in Goldstein in Frankfurt en maakten als duo deel uit van The Crip School n.a.v. 20 jaar Wit.h.

Ze hebben voor De Windstoot een behoorlijk oeuvre gecreëerd. Michiel en Irène presenteren voor ons alle werken voor ons in de grote toonruimte In Vielsalm.  We gaan in dialoog over de selectie die straks naar de tentoonstelling De Windstoot in Gent gaat. We kunnen onmogelijk alles tonen. Het is een moeilijke keuze.

Michiels schetst heel mooi de diverse stappen in het creatieproces. Je kunt dit verhaal ‘lezen’ in de werken. Hier iets uit schrappen lijkt moeilijk. Het is een weerkerend fenomeen in ons werk. De ontwikkeling, het proces, de ontmoetingen… zijn heel boeiend. Je hebt als maker de neiging om dit allemaal te tonen, te vertellen, te willen delen.

Maar wie het proces zelf niet meemaakt heeft daar minder een boodschap aan. Op een tentoonstelling ziet het publiek afgewerkte kunstwerken, weg van de cocon van het atelier, de wereld in geworpen zonder de maker. En dan begint er een nieuw verhaal. Het werk gaat communiceren met de toeschouwer. De werken van de diverse kunstenaars gaan in relatie met mekaar. We komen samen tot een keuze en wij stappen terug naar het kleine station en het rustige en verlaten mooie Vielsalm. Klaar voor de hele treinreis terug.

schrappen is moeilijk