Van stilte naar stilte
Het is bloedheet in de toren. De oude brouwerijtoren van de familie Tack werd in 1998 gerestaureerd en omgebouwd tot de zogenaamde Tacktoren of Budatoren. De architecten voegden een glazen schil toe aan de buitenzijde. In die koker bevinden zich de trappen, de lift en het sanitair. Dit zorgt voor prachtige verzichten vanuit de doorschijnende liftkoker en vanop het dakterras. Vandaag zorgt de onvermoeibare zon voor een verzengende hitte in de trappenhal.
De Crip STUDIO of residentie is afgelopen. Enkele van de kunstenaars zijn al aan het terugreizen, enkelen zijn nog hier. We ontvangen een groep om 15u en een groep om 17u. We hebben ervoor gekozen om het publiek rond te leiden. Dit is anders dan op de opening met doorlopende performances vorig weekend.
Vandaag geven we een inkijk in wat ontstaan is tijdens de collectieve werkweek. De kwetsbaarheid van artistiek werk dat pasgeboren is, is voelbaar. Wij voelen nog de adem van de samenwerkingen en proberen die voorzichtig te vertalen. Het muzikaal – beeldend collectief Anemoi heeft zich opgesteld op diverse plaatsen in de toren. Het lijkt alsof ze de energie van de werkweek op een andere manier door de toren ‘blazen’. Anemoi zijn de geesten van hevige stormwinden in de Griekse mythologie. Onze muzikanten zorgen voor verrassende klanken die uitwaaieren over alle etages heen.
Op het gelijkvloers hebben de S.P.A.C.E. studenten een reusachtige bazuin van bamboe gemaakt. De bazuin staat symbool voor het geven van een stem aan wie geen stem heeft of doorgaans niet gehoord wordt. Ze kiezen voor een presentatie met theatraal licht en een volledige stilte. Twee klankfragmenten verbreken de ingehouden adem. Ik herken de woorden pijnlijk, moeilijk en onmacht.
Het publiek wordt uitgenodigd om mee te gaan naar de eerste verdieping. De ruimte met een patchwork van vier installaties is indrukwekkend. Je voelt de aanwezigheid van vier verschillende individuen die zich eerst elk een eiland toe eigenden. Geleidelijk aan ontdek je de verwevenheid tussen de kwetsbare installatie vol met onverwachte objets trouvés van Nanou Vandecruys, een landschap met dieren aan de wand van Julia Krause-Harder, een stapeling van flarden stof met de prachtige geborduurde stukken van Mauritz Verlinden en de klankinstallatie van Dijf Sanders.
Op de tweede verdieping zitten Irène Gérard en Michiel De Jaeger elk aan hun tafel. Het lijkt alsof ze nooit zullen ophouden met werken aan hun installatie van schilderijen. De titel van de reeks is ‘LesGueules Cassées’. Het verhaal van de ‘kapotte smoelen’ of sterker nog, de ‘kapotte muilen’ maakt indruk. De foto’s aan de wand met de portretten van andere residenten, werknemers van Wit.h en Buda en de toevallige passanten, leggen de link met een reeks van geschilderde portretten op de tafels. Het zorgt voor enige animo als mensen zoeken naar de gelijkenissen.
Op de derde verdieping stellen we het crip manifest voor. Dit participatief werkinstrument werkt nu al. Iedereen wordt uitgenodigd om met het manifest verder aan de slag te gaan. Het manifest is bedacht als een werkstuk dat je nooit alleen kunt lezen. Er is een beeldend luik dat fluide en veranderlijk is en er is een audioversie die zorgt dat ook mensen met een visuele beperking of mensen die niet zoveel met het geschreven woord hebben, ook sterk uitgedaagd worden.
Op de vierde verdieping belanden we in de installatie Nachtmagenta van Dirk Zoete en Dirk Geffers. Het is mooi om te zien hoe die twee hun werk verweven hebben in een grote installatie. Je kunt erin verdwalen en altijd opnieuw dingen ontdekken.
We eindigen boven bij het werk van Ellen Schroven. Hier zou Ellen samen werken met André Wostijn. André is niet meer. Het licht in de ruimte is troostend. Ellen heeft ervoor gekozen om een installatie te bouwen met een 16 mm film waarin stukken van haar werk verweven zitten met de stukken die ze al samen met André maakte. Bart vertelt op een ingetogen manier over Ellen en André. Het publiek wordt er zichtbaar stil van.
Zichtbaar stil