The White Blues
Bij Wit.h vandaag een erg melancholisch gevoel.
Wanneer ik deze ochtend de deur ontsluit komt mij een vreemde stilte tegemoet. Gisterenavond was het hier volle bak: een cameraman, een geluidsman, een regisseur, de collega’s en vier geïnterviewde gasten. En daartussen de dwingende muziek van de Wild Classical Music Ensemble en dat allemaal op de rijk gevulde tentoonstelling van Bertho Virant.
Ja, het was full house en vulde de hoofden en harten met artistieke gloed, wellicht ook bij de kijkers thuis. Een live stream brengt een bijzondere soort energie met zich mee. Ik voel me altijd op een manier verbonden met mensen die ik op dat moment echt niet kan zien of horen. Vreemd maar deugddoend.
Nu is het muisstil.
De mixtafel kijkt me werkloos aan. Er naast een half flesje rode wijn en een bolletje kleefband. De technische ploeg gebruikt ontzettend veel tape. Zo scheppen ze orde in de chaos van kabels en looplijnen.
De opgelegde orde die er nu heerst maakt mij onrustig. De tekeningen van Berhto kijken me bevreemdend aan. De geplooide lichamen glimlachen. De pastelkleuren strelen zacht. Ze sussen, ga maar naar boven.
Het kantoor boven kijkt me wezenloos aan. De collega’s zijn er niet vandaag. Hun computerschermen zijn dood en de bureau stoelen draaien zich van me weg. Hallo is hier iemand? Het Jozef Vandale plein zwijgt in alle talen.
Ik twijfel om ook te vertrekken. Misschien moet ik deze plek even met rust laten om de kunstwerken de kans te geven de ruimte opnieuw te vullen. Weer aankleden met schoonheid, met verhaal, met respect en misschien wel met de Blues.