The Ship of Fools

Het dichterscollectief De Windvangers zit op kruissnelheid. Wanneer we hen vragen wat collectief werken voor hen betekent, kruipt Ann Cael prompt in de pen:
‘Wat het voor mij betekent om samen te werken? Het is een vervolmakingscursus om te leren leven vanuit ons zijn en om te voelen wat onze wereld doet met anderen, met elkaar.’

Wat een pen! Baf! En hap nu maar naar adem.

‘Door onze zinnen proberen we de toeschouwer te laten voelen wat wij denken. Dus toch een subtiele “doctrinatie”? Maar we laten iedereen vrij. Ze mogen maar moeten niet: denken, nadenken, bedenken, zichzelf her bedenken. Ze krijgen de vrijheid om onze klanken, woorden, zinsneden toe te passen, aan te passen, zelfs heruit te vinden. Alleen ontbreekt het ons aan de durf om te duiken en anderen onder te dompelen. Samen duwen we onszelf en de anderen kopje onder. En ons collectief waakt erover dat we iedereen tijdig laten naar lucht happen. Dit is een automatisme dat er door onze diversiteit is ingeslopen.’

Die Windvangers dromen van een stuurhut aan de inkom de tentoonstelling De Windstoot, over de macht van de beperking. Stel je voor. Als je toekomt als bezoeker, nog voor je aan de balie geraakt om een ticket te kopen, word je ontvangen door het collectief van het vrije woord in hun stuurhut.

Die stuurhut zal daar natuurlijk niet zomaar komen.
We gaan in gesprek met Joris Van de Moortel, de kunstenaar die vertrouwd is met een multidisciplinaire en participatieve aanpak. We zagen zijn Ship of Fools in Kortrijk. Stel dat die boot kan aanmeren in Museum dr. Guislain op onze tentoonstelling?
Een telefoongesprek zet ons met onze zee – voeten terug op de droge grond. Het schip bestaat niet meer onder dezelfde vorm. En het hout is ondertussen pakken duurder geworden. Helemaal opnieuw maken zit er wellicht niet in maar we geven niet op. Op het einde van een fijn telefoongesprek plannen we om elkaar heel binnenkort te ontmoeten in het atelier van de kunstenaar.

En hap nu maar naar adem