Het perfecte stel
In een poging de essentie van het artistieke proces dat twee kunstenaars gezamenlijk doormaken in woorden te vatten, stuiten we doorgaans snel op een blokkade. Vanuit de praktijk lijkt een dergelijk traject ondertussen zo vanzelfsprekend geworden. Wanneer die essentie echter toegelicht moet worden, blijven we er omheen draaien. Rondjes draaien.
Natuurlijk zouden we zo’n duotraject kunnen gaan vergelijken met een gewone werkrelatie. Om dan de contouren op te zoeken waarbinnen de analoge karakteristieken vallen. Evengoed kan er gezocht worden naar de mate waarin er connecties zijn met de zakenrelatie bijvoorbeeld. Maar dan begeven we ons teveel in het domein van de arbeids-en businesscircuits. En daar houden we ons liefst ver van. We kunnen het ook over een andere boeg gooien, de klemtoon verleggen en het gaan zoeken in de overeenkomst met de vriendschapsrelatie: een stel, een koppel, een liefdesverhouding zowaar, een LAT verhouding, een soort samenwoonverhouding, het cliché van de puzzelstukjes- we blijven maar opsommen…
Uiteindelijk zal blijken dat het niks van dat alles is. Eerder alles wat daartussen ligt of de extracten ervan, want er is nog iets extra aan de hand. Het beste lijkt ons getuige te zijn van zo’n gezamenlijk proces. Uit het leven gegrepen dus. De boodschap luidt met andere woorden: Bjorn Van Roosebeke & Kris Vandenberghe aan het werk zien. Een span dat garant staat voor intensiteit (wat al bleek na enkele dagen). Misschien ligt de intensiteit hem deels in de tegenstelling, in het radicale? Duale begrippen zijn complementair.
Wat bleek? Tussen Bjorn, kunstenaar met een vorm van autisme, en Kris, zijn mentor en beeldend kunstenaar, voltrok zich een sereen werkproces: soms naast elkaar, soms kruisend. Soms gefocust op eigen werk, soms futselend aan elkanders werk. Geen enkel moment bleek Kris hier in een begeleidersrol te fungeren. Hier was geen sprake van een hiërarchische constellatie met de zorghouding vandien. Hun beider competenties vormden het uitgangspunt van de keuze voor deze kunstenaarscombinatie. Schier onzichtbaar waren die momenten waarop de bedachtzame en soms weifelende Björn een duwtje in de rug kreeg van Kris. Wat de ene ontbeert, vult de andere in en omgekeerd. Of, zoals Kris het verwoordde: ‘Het werken met mensen met beperkingen heeft me steeds erg geboeid, niet in het minst omdat ze ongedwongen en met open vizier kijken naar hun werk of artistieke bezigheid. Een ingesteldheid waar ik al heel wat van opstak in functie van mijn eigen artistieke weg’.
Bart Vandevijvere, artistiek medewerker Wit.h
