Mise-en-scène
Het lijkt de wet van Murphy te worden vandaag. Je hebt van die dagen, dagen als opeenstapelingen van onvoorziene obstakels en plagen. Door een verkeersinfarct in Kortrijk ei zo na de trein gemist, vervolgens de Brusselse tram 81 geblokkeerd nadat die amper een vierde van zijn lange traject heeft afgelegd. Ik kom hijgend aan het Flageyplein aan.
Wat een geluk dat Créahm Bruxelles zich als een oase gedraagt in deze ratrace.
Wat we al wisten is dat Shérazade Gharbi en Ilke De Vries een straf stel vormen. Het schrijf- en tekenboek dat Shérazade meebracht laat zich onderscheiden door een mooie, grafische bladspiegel die prachtige tekeningen en een karakteristiek schoonschrift ontsluit. Maar het is vooral ook inhoudelijk een schatkamer van ideeën en invalshoeken waar het verdere verloop van hun traject alle baat bij heeft. En daar pikte Ilke al op in.
Daarbij werkte ze al een voorlopig, doch weldoordacht, strak plan uit.
Niettegenstaande de ongelooflijke geestdrift van beiden valt hier ook nog een aandachtspunt te formuleren.
Het plan is opgedeeld in vier tijdsblokken, gekoppeld aan vier emoties gedistilleerd uit de schrijfsels van Shérazade.
Wit.h zal er echter over waken dat de residentiemogelijkheden geëxploiteerd zullen worden. Want samenwerken én samenzijn tilt een artiestenstel naar een ander level.
Het vergt even een complexe oefening om de mogelijkheden af te wegen teneinde ook hun beider comfortzone te doorbreken.
Maar wat nu al buiten kijf staat, is dat aan het einde van de rit hier een beklijvende, filmische mise-en-scène zal plaatsvinden. Een filmset waarin Shérazade niet zal spelen…, maar oprecht zal ‘zijn’.