London Inclusief
In de vroege ochtenduren van vrijdag 26 februari in Londen, keek ik vanuit het raam van ons huurappartement naar een boeiende scène die zich ontvouwde onder de schaduw van een 24/7 lokale supermarkt. Een man, die ogenschijnlijk het beroep vliegtuigloods uit oefent, zwaaide met zijn armen en hoofd, als een choreograaf die de piloot van een vliegtuig naar de juiste plek dirigeert. Het intrigerende was dat deze schijnbaar belangrijke handelingen plaatsvonden op een voetpad, niet op een luchthaventarmac.
De hoofdrolspeler in deze straatperformance, een jonge zwarte man, leek gevangen te zijn in het licht van de supermarkt, waardoor hij bijna een podiumact leek uit te voeren. Desondanks leken voorbijgangers hem nauwelijks op te merken, haastig voorbijlopend op weg naar het Stockwell metrostation. Mijn pogingen om me te concentreren op mijn boek over non conformers werden voortdurend onderbroken door mijn fascinatie voor deze man, die luide, onbegrijpelijke woorden leek uit te spreken terwijl hij zijn armen bewoog.
In de context van deze studiereis, gericht op het verkennen van kunststudio’s voor kunstenaars met een beperking, rees de vraag waarom hedendaagse westerse kunst, ondanks haar autonomie en creativiteit, toch vaak neigt naar conformiteit en trends. Deze neiging tot conformiteit lijkt onbedoeld bij te dragen aan een systeem van uitsluiting, waar kunstenaars met een beperking al voor ze hun eerste streep zetten, onbedoeld gemarginaliseerd worden.
Hoewel we de afgelopen tien jaar aanzienlijke vooruitgang hebben geboekt op dit gebied, is het misschien te voorbarig om te denken dat alles nu in orde is. Een ontmoeting met kunstenares Nenaa, wier werk we bewonderden op een vernissage, illustreerde hoe zij haar eigenheid omarmt zonder excuses en met opvallende authenticiteit. Dit staat in schril contrast met sommige anderen in deze elitaire buurt, Westminster.
De kunstenaars die we gedurende onze reis ontmoetten, benadrukten het belang van het volgen van een eigen pad en toonden ons de schoonheid van anders zijn. Ze daagden ons uit om schoonheid niet te meten aan heersende normen, maar eerder te zien in de eerlijkheid van authenticiteit.
Terugkerend naar het straattafereel in Londen, waar de man zijn eigen onnavolgbare choreografie leek uit te voeren, rees bij mij de vraag of dit wellicht een vorm van collectieve performance was. Zouden de voorbijgangers op de stoep ook deel kunnen uitmaken van dit schouwspel?
Of liep ik het risico om zelf te vervallen in stereotypen over de kunstsector?
In Londen en bij Wit.h blijft deze verkenning doorgaan, waar kunst, diversiteit en de zoektocht naar inclusiviteit samenkomen op straatniveau en op de gebaande paden van de kunstwereld. Verslag samenwerking Londen volgt.
