kracht waar je niet meer omheen kunt

Het voelt stilaan vertrouwd aan. Op dinsdag komen alle kunstenaars die meewerken aan De Windstoot langs in het Museum Dr. Guislain. We worden ondertussen begroet als waren we collega’s. Ze kennen ons aan de balie, de suppoosten maken een grap in de aard van ‘daar zijn ze weer’ en de techniekers komen vertellen wat ze nu aan het doen zijn en wat ze in de toekomst zullen doen. Ze polsen naar onze plannen. We zien het hele guislain team doorheen de dag en wisselen vrij efficient informatie uit. Dat is nogal eens iets anders dan wachten op een mailantwoord. Het is stukken efficienter, hartelijker ook.

Vandaag komt Jan Geldhof langs. Hij schreef voor De Windstoot het verhaal van Sylvain Cosijns neer. Jan was jarenlang begeleider van Sylvain in het atelier van De Bolster in de Zwalmstreek. Jan liep het hele traject mee, van de onbekende outsider naar de Sylvain die samen met Phillip Vandenberg exposeert. Sylvain is niet meer en Jan neemt de consequente houding aan van pleitbezorger van zijn oeuvre aan. We staan een hele tijd in de ruimte waarvan we denken dat die geschikt zal zijn om het werk te tonen. In dezelfde tentoonstelling komen heel veel dingen samen. Hoe laten we het werk van Sylvain optimaal in dialoog gaan met wat er nog te zien is in de omgeving? Dit klinkt eenvoudig maar is het niet. Een goeie tentoonstelling vergt een doorgedreven voorbereiding.

Dichter Peter Holvoet-Hanssen zit ons al op te wachten als Jan vertrekt. Hij ziet erg bleek, heeft haast geen stem. Ik heb groot respect voor de energie die hij opbrengt, niet in het minst om helemaal naar hier te sporen met trein en tram. Hij komt kijken waar we Vrijhaven (het dichterscollectief met Ann Cael en Kenny Callens) een plek kunnen geven in de tentoosntelling. Zij zijn rasperformers, werken heel graag met een live publiek, zittend in een zaal of performant, toevallig aanwezig in de tentoonstelling. Maar hoe vertaal je die energie op momenten dat de dichters er niet live zijn? Een tentoonstelling van zes maanden, die kun je onmogelijk permanent bemannen. Hoe laat je poëzie leven zonder dat de dichter spreekt?

Ook het collectief TOPOCOPY komt langs. Zij werkten mee in The Crip School in juni ll en gaven op een bijzondere en originele manier het crip manifest vorm. Hoe pakken we dit mee in het geheel? Al vrij snel vertalen zij wat zij doen binnen het thema van De Windstoot over de macht van de beperking. Heel mooi hoe ze de beperking van het blad papier (max A3) in risoprint vertalen naar de kracht van een groot vlak in de publieke ruimte. Op het snijvlak van pamflet en design.

Hoe maak je van die beperking een kracht waar je niet meer omheen kunt?

groot respect voor de energie die hij opbrengt