Klapperend in beweging zetten

Samen met het museumteam volgen wij de hele productie van de Windstoot tentoonstelling op. Om een overzicht te kunnen behouden heeft scenograaf van dienst Tuur alle informatie die wij deze week opstuurden omgezet naar een 3d bestand.
Niettegenstaande de professionele werkwijze kent een dergelijk lang traject ook zijn obstakels. Het is immers geen traditioneel gecureerde tentoonstelling waarin alles vrij risicoloos en lang vooruit kan ingepland worden. Integendeel, het procesmatige karakter van de art expeditie heeft zijn gevolgen voor de verwerking en de compilatie van al die deelresultaten. Het kost dus tijd en oplossingsgericht vermogen vooraleer alles in de plooi valt.

Gelukkig kwam er deze week wat meer helderheid over de uitwerking van de sculptuur van het Anemoi collectief. En daar ondervond ik aan den lijve hoe essentieel onze nabijheid is tijdens zo’n werkproces. Nabijheid schept voor de kunstenaars een referentiekader. Je bent een klankbord en een toetssteen. Praktische beslommeringen kunnen met je gedeeld worden, je denkt organisatorisch mee. Die verlichting verschaft de kunstenaars meer ruimte om gefocust en efficiënt te werken, zeker in deze laatste fase. Maar tegelijkertijd kan jouw bevraging en nieuwsgierigheid voor de kunstenaars ook een dreigement vormen. De juiste verhouding in acht genomen, komen al deze factoren de taakspanning ten goede.

In dit huidige stadium vormen de Anemoi-ers schakels binnen een kringloop. Dat kringproces moet alle onderdelen klaarstomen vooraleer die daadwerkelijk ineengezet zullen worden tot een sculptuur.
Een voor een worden de contouren van hun vrije tekeningen op golfkarton uitgeknipt en vervolgens overschilderd in een niet dekkende witte verf. De oorspronkelijke tekening van elk onderdeel wordt daardoor amper nog leesbaar. De anekdotiek is erdoor weggevreten. Elk onderdeel is allesbehalve puntgaaf maar net dat geschonden, delicate oppervlak maakt het verschil. Het is net dat snijpunt van broosheid en kracht – onmacht en macht – dat betekenis geeft. Deze ruwe maar tegelijk fragiele onderdelen zullen zich goed laten inpassen in het grote corpus.

Eenmaal geassembleerd tot een monumentaal beeld lijkt het in de buurt te zullen komen van het sculpturale werk van de Brits-Amerikaanse kunstenaar Thomas Houseago. Zijn kolossale, menselijke lichamen dragen zowel kwetsbaarheid als mytische kracht in zich. Enige affiniteit met het doel van Anemoi lijkt zich hier af tekenen. Houseago verdraait zijn lichamen in ongemakkelijke houdingen. “Het zijn net dit soort onsamenhangende ledematen of ‘loshangende’ onderdelen die wij willen uitspelen. Ze zullen de bezoeker moeten uitdagen om ze aan te raken en ‘klapperend’ in beweging te zetten”, dixit Anne Vanoutryve.

het kost dus tijd en oplossingsgericht vermogen