Hoezo Windstoot?

Wit.h gebruikt graag een thema om zijn kunst expedities rond op te bouwen. Het helpt ons te focussen, te selecteren, af te bakenen, te stimuleren, etc… en vooral het heeft ons de kans om een extra verhaal te vertellen aan ons publiek. Een verhaal dat ons uiteraard bezig houdt.

Net zoals de Windstoot die als metafoor dient voor het thema ‘macht versus onmacht’ en in onze dagelijkse ervaringen alom tegenwoordig is.

Hoe gênant kan het zijn wanneer je iemand tegen een volwassen persoon met een beperking ziet spreken alsof het nog een kind is. Hoeveel keer heb ik al meegemaakt dat ik de eigenwaarde van die persoon zie smelten voor de zon. Daarnet was hij/zij in het atelier van Wit.h nog een volwaardige straffe kunstenaar en plots wordt hij/zij onderdrukt, weggeduwd, klein gemaakt. En ergst van al nog niet eens bewust maar, de macht van de gewoonte.

Het is maar een klein voorbeeldje waar deze Windstoot over gaat.

Vandaag probeert onze stagiaire dit thema uit te leggen aan kunstenaars met een verstandelijke beperking. Kunstenaars mogen het thema dat wij voorstellen erg vrij en breed interpreteren en er naar eigen goesting en vermogen mee omgaan. Maar ze moeten het op zijn minst wel begrijpen. Voor alle duidelijkheid vinden wij dit erg belangrijk, dus onze stagiaire wilt het goed doen.

Maar hoe pak je dit aan? Er bestaan handboeken vol omtrent communicatie of methoden om iets uit te leggen. Er is ook heel wat wetenschappelijk werk verricht omtrent de vraag wanneer en hoe we iets begrijpen of net niet. En waarom onthouden we soms haarscherp een detail uit onze kindertijd terwijl we een banale eigennaam gewoonweg vergeten?

Maar daar hebben we vandaag geen boodschap aan. De praktijk is toch altijd nog iets anders. Het zal tijd nodig hebben, veel tijd. De grootste steun krijgen we van het  bijzonder ‘sprekend’ schilderij van Spilliaert zelf dat oorverdovend stil blijft: De Windstoot.