Het volgende hoofdstuk

De tijd gaat snel. Vandaag nemen we afscheid van de tentoonstelling van Bertho Virant. Zijn fascinerende tekeningen verdwijnen zorgvuldig in de map. De ingelijste werken worden dan weer in een bubbelfolie gewikkeld.

Een bladzijde wordt gedraaid. Vandaag kijken we op een wit blad, de blanco pagina die het volgende hoofdstuk aankondigt: de expositie van Marianne Schipaanboord uit het Zeeuwse Goes.

Zoals steeds vraagt zo’n tentoonstelling heel wat voorbereidingswerk. Processen overlappen elkaar. Je zit niet stil na het openen van een tentoonstelling. Al maanden zijn we weer onderweg om alles voor de komende presentatie klaar te stomen. Er is het atelierbezoek, de selectie van het werk, het design van de expositie. Er is de thematische reflectie en onderbouw, er zijn de praktische beslommeringen. Er is de uitdaging voor het atelier waar de kunstenaar werkt om een kortfilmpje – een snapshot – te maken en om van dichtbij een gedachtegang te schrijven, en dat alles rond het universum van de exposant en zijn of haar oeuvre. Ondertussen wordt ook steeds een nieuwe correspondentie op touw gezet met een persoon met een mening en een pen, en komt de live-stream eraan.

Kortom, elke tentoonstelling, hoe kleinschalig ze ook lijkt, moet Wit.h-gewijs altijd weer gelaagd en compleet zijn, en ingebed in een breed artistiek, ethisch en maatschappelijk netwerk. En dat zal straks voor de beklijvende stilte van Marianne Schipaanboord absoluut het geval zijn…