Het scala is groot

Vandaag graaft Anemoi wat dieper in de klankmogelijkheden. Diederik speelt een stuk elektronische muziek af op zijn laptop. Het is een continuüm dat sferisch voortschrijdt. In trage, lichte curves beweegt het zich voort. Jan staat op en begint spontaan te bewegen in slow motion.

Stemmen sluiten zich daar schoorvoetend bij aan en stapelen klanklagen op elkaar. Een zekere routine zorgt ervoor dat de sfeer door iedereen op spontane wijze opgepikt wordt. Ook al zijn er kanttekeningen te formuleren bij het begrip ‘routine’. Maar daar anticipeert Diederik wel op.

Vandaag finetunet hij de meerstemmigheid. Hij geeft eenvoudige indicaties om nuances aan te brengen. Ook geeft hij de dirigenten rol door aan Jan. Dan is het de beurt aan Laurence om tekens uit te sturen. En dan is er Ingrid, tot iedereen aan de beurt is gekomen. Dit ‘estafette’ principe stelt meteen de traditionele dirigenten rol in vraag. Het gaat hier niet om leiden en slaafs uitvoeren, wel integendeel, iedereen bedient zich om beurten van zijn of haar lichaamstaal om partituren in de lucht te tekenen. Op zoek naar muzikale respons.

Hier wordt de traditionele hiërarchie binnen een groep afgezwakt. Verantwoordelijkheden worden gedeeld.

Diederik speelt vervolgens een andere soundscape af. Die kleurt in een andere toonaard en er gaat meer dreiging van uit. In relatie daarmee produceert het Anemoi genootschap lange tonen die opzwellend – in crescendo – tot een knal leiden. Op deze manier worden de talloze schakeringen in klank, timbre en ritmiek verder uitgediept. Beetje bij beetje want het scala is groot.

Tot slot wordt de verkenning verdergezet buiten de begrenzing van het atelier. In de buurt van de Onze Lieve Vrouwekerk worden de oren gespitst en de alertheid aangescherpt, op zoek naar andere perspectieven. Ze gaan tot in de zijkapel van de kerk. De akoestische impact daar is groot. Heel groot. Het geluid krijgt een bovenmenselijke dimensie. Tot ieders verbazing blijkt het klankpotentieel nog maar eens onuitputtelijk te zijn.