Gevangen zijn in zichzelf

Het proces dat Ilke loopt met Shérazade wordt al die tijd al nauwgezet gerapporteerd. Wanneer bezoeken niet mogelijk zijn, word ik heel frequent in een kortschriftstijl geïnformeerd. Die berichten zijn legio: ‘de gevangenis is bijna af’, ‘de trouw is af’, ‘ga ik boos filmen’, ‘nu nog de vogel’, en ga zo maar door. Voor een buitenstaander is dit wellicht grappig om lezen maar voor mij is het heel doelmatig.

Alle stappen, van preparatie tot creatie, van het filmen met inbegrip van het auditieve luik, staan netjes ingepland in hun draaiboek. Een draaiboek dat weliswaar regelmatig overhoop wordt gehaald en moet bijgestuurd. Maar dat is uiteraard niet nieuw in de wereld van de artistieke schepping waar de onvoorziene factor om de hoek komt kijken.
Vandaag krijg ik de beelden van hun laatste opnamesessie binnen. Dat wil helemaal niet zeggen dat hun project, ‘La recherche du silence total’, is afgerond. Er wacht Ilke nog behoorlijk wat post-productioneel werk.
Zo vergt het auditieve gedeelte nog de nodige finetuning. Het repertoire van ‘zangeres’ Shérazade indachtig is er ook klankmateriaal in overvloed…
De vertaling en ondertiteling van Shérazades ingesproken verhaal is een heuse karwei en godzijdank is Camille, van oorsprong Franstalig, hierbij een perfecte en zeer gewaardeerde assistent.

De laatst opgenomen scene is die van de gevangenschap, die emotie waarin Shérazade haar gevangen zijn in zichzelf en haar handicap beschrijft. Haar teleurstelling in het feit dat ze hier geen troost kan vinden maar enkel in ‘het hiernamaals’ is beklijvend. Ook aan deze laatste emotie werd hard gewerkt, met mooie tussenresultaten. En dat is alvast meer dan bemoedigend.

nu nog de vogel