Frappante affiniteiten
Soms lijkt de match tussen twee aan elkaar gekoppelde kunstenaars zo vanzelfsprekend. Te vanzelfsprekend dat er al meteen geen uitdaging meer in steekt, zou men gaan denken. Die vrees is echter ten onrechte. Wellicht kan het samenvoegen van bij aanvang heel verwante oeuvres en persoonlijkheden hen net optillen en leiden tot een verbluffende combi.
Dat is waarin we hier geloven. Zo heeft de samenwerking tussen Klaas Rommelaere en Franz von Saalfeld alle potentieel in zich om de richting uit te gaan van een briljant samenspel tussen meerdere kunstvormen.
een briljant samenspel
In onze verkenningsfase troffen we frappante affiniteiten aan tussen hun oeuvres. We hanteerden in die fase eerst en vooral artistieke standaarden. Wie eenmaal gaat grasduinen in het werk van kunstenaar Franz von Saalfeld, wordt meegezogen in een wonderlijke wereld. Je wordt gedropt in een kleurrijk en exuberant biografisch oeuvre dat bevolkt wordt door een breed scala van figuren.
Dat is bij Klaas Rommelaere niet anders. Klaas drukt zich dan wel uit in textiel en handwerk. Hij maakt grote variaties aan poppen, vlaggen, tapijten, maskers – al even kleurrijk – en plaatst die vaak in omgevingen. Een ruimtelijke context wordt gecreëerd waarbinnen de weelderige personages en dingen een rol van betekenis krijgen.
Maar er zijn in de periferie nog andere raakpunten dan de puur artistieke kenmerken. En dat maakt onze nieuwsgierigheid naar hoe deze samenwerking zal lopen des te groter.
Neem nu hun werkplek. Bij beide atelierbezoeken werden we op slag ondergedompeld in een bonte wereld. De ene studio lag er ogenschijnlijk wat minder gestructureerd bij dan de andere. Maar het werd van meet af aan duidelijk dat het scheppen voor beiden een wezenlijk bestanddeel van hun leven is. Hun werkplek is doordrenkt van bedrijvigheid. Bij het betreden ervan word je helemaal opgeslorpt door de getuigenissen van de artistieke daad.
Maar ook over de persoon valt iets te zeggen. Ofschoon Klaas vaak samenwerkt met zijn ‘madammen’ die zijn textiele werk mee uitvoeren, blijft hij in wezen een einzelgänger, wat je van Franz ook kan zeggen.
Als zoon van een karikaturist en hoogleraar kunsteducatie genoot Franz von Saalfeld van kindsbeen af een opmerkelijke leerschool. Hij kende de luxe om te mogen deelnemen aan artistieke werktrips. Daarna nam Atelier Goldstein in Frankfurt de draad van die ouderlijke inspiratie op. Het talent en het vakmanschap was er. Zijn verbeelding zette zich door.
Klaas Rommelaere dan. Hij had al sinds zijn opleiding mode aan het KASK een sterke voorkeur voor handwerk en borduren. Hij specialiseerde zich dan ook in verschillende handwerktechnieken. Tijdens zijn stages bij gerenommeerde ontwerpers als Henrik Vibskov en Raf Simons ervaarde hij hoe mode en kunst elkaar kunnen beïnvloeden. En zo wrikte hij zich los van de toegepaste categorie die mode is. En baande zich met zijn skills een weg, de vrije kunsten tegemoet.
hij blijft een einzelgänger
We zouden kunnen stellen dat deze twee kunstenaars een gelijke positie innemen van bij de start, als het gaat over hun métier, hun persoonlijkheid en hun voorgeschiedenis.
Beiden zijn niet aan hun proefstuk toe en schreven al een en ander op hun conto. Van Franz waren er onlangs aquarelschilderijen en een bijzondere reeks toneelmodellen te zien op de tentoonstelling ‘Tageldimde/Middlegate’ in Geel. Klaas van zijn kant maakte voor de heropening van het vernieuwde Museum Sint-Janshospitaal Brugge een immense zetel met kleding van overleden personen. In die ‘Fluisterzetel’, die hij samen met Barbara Raes bedacht, zitten verhalen en kleren verwerkt van overleden geliefden.
We kunnen dus niet omheen de veelzijdigheid en naarstigheid van deze twee kunstenaars. Samen met hun bijzondere verhalen vormt dit een aanleiding die, jawel, bepaalde verwachtingen schept.
bijzondere verhalen
