Fijn hoe de dingen evolueren

Wij kennen sinds jaar en dag het Museum Dr. Guislain. Vroeger kwam ik er trouw elke tentoonstelling bezoeken. Nu zal team Wit.h daar voor de tweede keer samen met het team van het museum zelf een tentoonstelling organiseren. Als je terugblikt, kan je spreken van een boeiende lange tocht , een groeiende zin om de krachten te bundelen. Fijn hoe dingen altijd maar evolueren. Dat verandert die ‘terugblik’ in een dynamisch ‘vooruitzicht’.

Het museum zelf is maar een klein deel van een gigantische site. Die site maakt dan weer deel uit van een nog grotere structuur onder de koepel van het Psychiatrisch centrum. Het is niet toevallig dat het museum de scherpe kaart van ‘kunst en gezondheid’ trekt.
Omdat het plan bestaat om naar aanleiding van renovatiewerken de inkom van het museum te verleggen, parkeren we vandaag niet op de traditionele museumparking maar rijden we door naar de achterzijde. We wandelen langs de gebouwen van de psychiatrische kliniek en passeren grote groepen studenten die een opleiding verpleegkunde volgen.
Het verleggen van de traditionele inkom heeft veel consequenties. Niet in het minst een hele hoop praktische. Tegelijkertijd scherpt het de geest aan. Wat als je via die achterzijde binnenkomt? Wat zie je dan eerste? Schept dit vertrouwen? Ben je meer op je gemak als je niet door die grote indrukwekkende poort moet maar via een kleine, intieme, halfronde tuin?

We dromen van een originele invulling. Ondertussen komt kunstenaar Ilke De Vries aan. Zij maakte samen met Shérazade Gharbi een schitterend werk voor De Windstoot. We wandelen door de tentoonstellingsruimtes en bekijken we de diverse mogelijkheden voor het presenteren van hun werk. We gaan voor een vrij grote projectie.

Peter Holvoet-Hanssen van het dichterscollectief Vrijhaven laat weten dat hij gestrand is langs de drukke autoweg. Helaas. We hadden ernaar uitgekeken om samen met hem na te denken over de beste plek voor Vrijhaven. Zij zijn doorwinterde performers. Toch willen we ook een beeldende plek voor hen in de tentoonstelling; iets wat tot de verbeelding spreekt ook op momenten dat zij er niet zijn. Lara Breine komt binnen. Zij creëerde samen met Lien Anckaert werk voor De Windstoot. Ze komt een eerste keer naar de ruimte kijken in functie van de plaatsing van hun werk. Lara straalt. Ze is vol enthousiasme.

Ilke en Lara worden aan elkaar voorgesteld en zijn blij elkaar te ontmoeten.

Dit soort ontmoetingen hebben we wel gemist in het windstoot proces. Begrensd door lockdowns en bubbels, hebben we geen grote meetings met alle kunstenaars samen kunnen organiseren. We nemen ons voor dit alsnog te doen. Eerst en vooral nodigen we iedereen uit om nu al 24 maart 2023 met grote cijfers en dikke letters met stip gemarkeerd in de agenda te plaatsen want dan opent De Windstoot.

Wat als je via die achterzijde binnenkomt?