Archief van voorbije expedities

De nieuwe video clip Train station van The WCME wordt opgenomen in de green room van Howest olv regisseur Carl Roosens.

Vrijhaven blijft live optreden in binnen en buitenland.

Zie ook onder Expedities: Bloedtest
2015: een kort bericht op Radio 1. Wat zijn we verrast bij Wit.h wanneer we voor het eerst horen over het bestaan van een test die tijdens de zwangerschap tijdig het syndroom van Down kan opsporen om indien gewenst in te grijpen. Een test zonder noemenswaardige medische risico’s maar wel – op dat moment – nog erg duur: de NIPT-test.
De reacties op dit bericht blijven beperkt tot een aantal wetenschappers en politici. Vanuit de sector personen met een beperking blijft het windstil. Door onze jarenlange ervaring in het samenwerken met kunstenaars met het syndroom van Down lukt het ons niet om dit nieuws te plaatsen. De meeste mensen juichen in eerste instantie deze medische evolutie toe. Terwijl wij eerder twijfelen en de nood voelen om hier dieper op in te gaan. Misschien kan dit wel op een artistieke manier?

Wanneer we maanden later op een overleg met het artistieke team van Museum Dr. Guislain het thema ‘bloedtest’ laten vallen, vinden we meteen een consensus. Hierrond moeten we samenwerken. Niet alleen rond de vraag welke wereld we krijgen zonder het syndroom van Down, maar ook waar deze evolutie ons heen leidt? En welke doelgroep er volgt? En wat met psychiatrische stoornissen? En is hier een stille link met de eugenetica?
Ietwat argeloos tegenover de thematiek nodigen we een aantal getuigen uit op een meeting met de teams van Museum Dr. Guislain en Wit.h. Het wordt een emotionele rollercoaster. De moeders die ons over hun intense ervaringen en emoties vertellen, doen ons twijfelen. Het lijkt onmogelijk of misschien zelfs pretentieus om hier een artistiek project rond te bouwen. Maar ze laten ons geen keus. Volgens hen moet het thema dringend weg uit de taboesfeer. En kunst lijkt een ideaal middel om dit ethisch beladen thema onder de aandacht van het publiek te brengen. Om te bevragen en misschien te beoordelen, maar niet om te veroordelen.
Vanaf dan krijgt het project een injectie van energie. Wit.h bouwt een constructie om het thema heel breed te kunnen uitwerken. Dit landt in 2019 uiteindelijk in de vorm van een tentoonstelling en een Walking Opera met de klinkende titel Bloedtest.

In 2018 maakt Lisi Estaras de voorstelling D-Effect, een verhaal met drie jonge danseressen, twee dansers met het syndroom van Down en een contrabassist. Door zaken uit te vergroten, beïnvloeden ze elkaar en roepen ze vragen op over identiteit, leeftijd, gender en kwetsbaarheid. Voor Bloedtest brengt ze de spelers terug samen en gaat ze op zoek naar de relatie met het publiek: ‘The gaze of others exposes me, makes me weak and fragile, turns me into a subject.’ Documentairemaker Francis Vanhoutte filmt. De toeschouwer wordt geconfronteerd met twee tegengestelde sferen: de beslotenheid van fantasieën, obsessies en de innerlijke strijd versus een ideale, vrije wereld. Donker en hoopvol tegelijkertijd.
Met Lisi Estaras, Fernando Amado, Nora Coussement, Eline Denolf, Frédéric Descamps, Ariel Eberstein, Bente Respens en Francis Vanhoutte

Wit.h vraagt Franky Delaere een reus in keramiek te maken. Een soort oerbeeld voor Bloedtest. Franky modelleert de reus naar model Kobe Wyffels, en danser van Platform-K. De sculptuur wordt drie meter hoog en draagt de titel Down De Reus. Dit is ook technisch een hoogstandje. In zijn grootsheid en tegelijk schoonmenselijke onvolmaaktheid verzet dit beeld zich als een superman tegen een wereld waarin het streven naar perfectie en controle almaar meer terrein wint.
Franky Delaere met technische ondersteuning van atelier de Beelderij, Geert Roygens, Claudine Denoulet en Thomas Eggermont

Twee volbloedschilders, Klaus Compagnie en Tom Poelmans, werkten op regelmatige basis samen. Beiden hebben lak aan moeilijkdoenerij. En dat laat zich voelen en lezen. De passie, het schilderplezier en de actie domineren hun gezamenlijke werkproces. Het lijkt alsof deze twee persoonlijkheden al decennia een duo vormen. Taferelen met tal van verwijzingen naar Museum Dr. Guislain, de actualiteit, de droom – waarin niet in het minst bizarre relaties en zwangerschappen ontstaan – krijgen gestalte in deze schilderijen. In hun hoofden maalt het, zoveel is zeker. Maar ze verlichten de zwaarte ervan en nemen een loopje met alles wat perfect is of lijkt.
Tom Poelmans & Klaus Compagnie

0506 is de titel van de compositie die Kris Deprey ontwikkelt in opdracht van Wit.h. Ze verwijst letterlijk naar de positie van de twee basis noten Si en Fa# en de beperking om enkel hiermee muziek te maken. Een bezwerende drone-klank (vocaal-instrumentaal, en gevormd door de notencombinatie si – fa#) loopt als een rode draad doorheen het geheel. Het ietwat unheimliche drone-effect creëert een klankruimte, een akoestisch labyrint. Men weet niet of wat men hoort ver weg of dichtbij is.
Kris Deprey, Diederik Glorieux, Pol Isaac, Hilde Cuyvers, Rigobert Despieghelaere, Rudi Meeuws, Nancy Demeyer, Ellen Mortier, Ashley Anjuyn, Natalia Shalikashvili, Dominique Depoorter, Jozef Pattyn, Ingrid Verhoye, Lieve Lavaert, Tom Vangheluwe, Wout Wittevrongel

Tijdens een residentie van The Wild Classical Music Ensemble in het atelier van Johan Tahon ontstaat pure magie tussen de sculpturen van de beeldhouwer, de live band en de special guest Lee Ranaldo. Chemisch circus filmt de residentie, monteert en vertaalt het verhaal in een 12 minuten durende video.
Video, muziek en tekst versmelten. Er ontstaat een werk waarin verdriet overgaat in hoop!
Met Johan Tahon, Lee Ranaldo, Linh Pham, Sébastien Faidherbe, Wim De Coene, Damien Magnette, Johan Geenens, Wout Wittevrongel en Chemisch circus

Dominique Beun en Christoph Bruneel zijn geen onbekenden voor elkaar. In 2016 creëerde dit duo de Graphic Novel Moeilijke doorgang. In 2019 komen ze opnieuw wekelijks samen in de werkruimte van Wit.h. Onder het credo ‘In Perfectio Nihil Anima’ (‘In de perfectie schuilt de leegte’) maken ze samen een leporelloboek, één lang in harmonicavorm gevouwen verhaal vol sensualiteit en levensvreugde. In Kid(s)napping maken ‘de meisjes’ – meestal naakt, soms schaars gekleed – kennis met het liefdesleven. Ze verwekken kinderen, die door volbloedvampieren worden geroofd en opgegeten omdat ze niet beantwoorden aan hun normen. De meisjes besluiten het heft in eigen handen te nemen en de strijd met hun gruwelijke vijanden aan te gaan.
Dominique Beun & Christoph Bruneel

Elias De Brauw en Karel Verhoeven zijn twee kunstenaars die de publieke ruimte als hun werkveld zien. Hun doel is de wereld te verbeteren. Ze zijn alle twee afkomstig uit het Oostakkerse Lourdes, waar ze eind 2017 in residentie gaan bij de paters. Dit is slechts het startschot van een heuse roadtrip naar het Zuid-Franse Lourdes. In een camper volgestouwd met vragen over ons mensbeeld vertrekken ze in de lente van ‘18, op zoek naar verlossing en een plek om hun gedachten vorm te geven. Met hun zelfgeschreven pamflet als uitgangspunt voor een open dialoog. De kritische ervaring van het onderweg zijn, krijgt gestalte in een roadmovie, die verwerkt en ingebed wordt in een installatie.
Karel Verhoeven & Elias De Brauw

Voor een ruime vertaling van de complexe problematiek van de NIPtest naar een zo breed mogelijk publiek, gaat Wit.h diverse co-producties aan o.m. met Vormingplus MZW en vzw Konekt. Het kunstenaarscollectief PAKT wordt aan boord gehaald en creëert de unieke Happening De Meridiaan van de Trisomie.
Deze meridiaan ligt op 3° 21” 0’ en is een verwijzing naar trisomie en chromosoom 21. De meridiaan strekt zich uit over het grondgebied van elf West-Vlaamse gemeenten.
Op 21 maart 2019 (World Down Syndrome Day) stijgt de laatste piloot met het syndroom van Down op vanaf de luchthaven van Kortrijk-Wevelgem om De Meridiaan van de Trisomie af te vliegen, met een gigantisch rood Bloedtest-spandoek achter zich. Rood, de kleur van bloed én de kleur van correctie. In alle gemeenten langs deze meridiaan komen mensen op straat en knippen de burgemeesters van deze gemeenten op het moment van overvliegen een symbolisch rood lint door. De acties worden vastgelegd door fotografen ter plaatse.
Het Pakt met Lieven Neirinck, Jef Byttebier, Jan Bossier, Luc Vandromme en Brecht Tanghe

Het collectief Onderland is een kwartet met een bonte mix aan talenten. Ze zijn dichter, beeldende kunstenaar, verteller, muzikant, acteur, troubadour; niet onder één label te vangen. Een jaarlang komen ze regelmatig samen om te werken en te spelen. Gaandeweg ontstaan de performance Onderland en de installatie De Kapel van de 7 Syndromen. Via klank en woord, beeld en dans voeren ze het publiek mee naar een gebied waar de drie bronnen van de aarde stromen. Na een bloedbad baden ze in de bron van de poëzie – hoogmoed komt voor de val, een gekwetst persoon herrijst als een oermoeder, een zogenaamd ‘beperkt’ persoon wordt een held. Ego’s en etiketten verdwijnen, gesloten poorten gaan open en samen dompelen ze je onder in de fonkelende duisternis die omhult én verbindt.
Met Peter Holvoet-Hanssen, Hazina Kenis, Jason Van Laere en Geertje Vangenechten.

Naar aanleiding van de Walking Opera Bloedtest nodigt vzw Wit.h Theater Stap uit om samen te werken. Stap gaat de uitdaging aan om met een collectief van spelers met het Downsyndroom aan de slag te gaan rond het thema van de NIPtest.
Dit resulteert in Het Spektakel van de Halven en de Helen, een theatervoorstelling die de prangende vraag stelt of er plaats is voor imperfectie in de 21ste eeuw.
Het stuk toont een vreemde wereld. Een wereld waarin bijna niets perfect is, een wereld in verval. Alles lijkt zijn beste tijd gehad te hebben. In Het Spektakel van de Halven en de Helen neemt het groteske het over van de bekende structuren en zekerheden. Elk personage zoekt zijn weg in een vreemde omgeving: een dokter in het circus, een clown in het ziekenhuis. Het stuk opent met de centrale vraag: “Bent u verzekerd tegen het leven?”
Theater Stap produceert.
Regie: Bart Van Gyseghem
Spelers: Daan Hutten, Els Laenen, Gitte Wens, Jelle Palmaerts, Kenneth Boven, Leen Teunkens, Liesbeth De Hertogh en Pieter Lavrijssen.

Auteur Peter Verhelst schrijft voor Bloedtest de tekst Tasmaanse tijger.
De Tasmaanse tijger wordt al meer dan tachtig jaar als uitgestorven beschouwd. En toch lijkt hij nog te leven. Ergens. Onderzoekers in Australië plaatsen camera’s om de waarheid te achterhalen. Meestal worden de waarnemingen als fabel afgedaan. Hij werkt hiervoor samen met Kobe Wyffels. Kobe is danser bij Platform-K en weet als geen ander het podium te bespelen. Fotograaf Kurt Van der Elst legt de transformatie van Downer naar Tasmaanse tijger vast in een beelden. De samenwerking resulteert in een beklijvende klank- en video installatie
Met Kobe Wyffels, Peter Verhelst, Kurt Van der Elst, Pepijn Caudron en Clara Neuenschwander.

Het kunstenaars duo Robbert&Frank/Frank&Robbert werken een jaar lang op regelmatige tijdstippen samen met Tony Coopman en Laurence Demets. Ze verdiepen zich in de thematiek van vergankelijkheid, het (uit)sterven en de maakbaarheid van de mens en ze experimenteren met een techniek die voor alle vier de kunstenaars nieuw is: gebakken klei of keramiek. Het collectief graaft zich letterlijk in in de grond van Museum Dr. Guislain. Met hun werk breken ze de grens open tussen in situ en procesmatig werken én een museale installatie.
In hun denkbeeldige archeologische site met shelters zitten objecten verborgen die verwijzen naar een wereld waarin beperkingen de norm zijn. Hun creatie symboliseert de zoektocht naar onszelf, naar onze voorouders en nazaten. In een hol in de aarde zoeken ze de ‘loophole’ die ons zowel naar het verleden als de toekomst katapulteert. Ze zitten het konijn uit Alice in Wonderland op de hielen.
Met Robbert&Frank/Frank&Robbert, Tony Coopman & Laurence Demets

Transhuman is een coproductie van Wit.h en De Figuranten uuit Menen. thema van Bloedtest. Theaterauteur Paul Pourveur schrijft op uitnodiging van De Figuranten een nieuwe tekst. Arnaud Rogard, danser en performer met het syndroom van Down, en regisseur Hein Mortier zetten hun jarenlange samenwerking verder en gaan aan de slag met de tekst. Daarnaast onderzoeken ze via beweging en improvisaties de vraag: “Wat betekent het om mens te zijn?”
Arnaud Rogard brengt de buitengewone tekst op een erg persoonlijke, gevoelige en confronterende manier. Transhuman snijdt het thema van de NIPT-test aan in de evolutie van de mensheid: “Ik, Arnaud, heb als levensvorm een evolutie van miljoenen jaren doorgemaakt. Waarom zou ik moeten stoppen met bestaan?”
Tekst: Paul Pourvreuer
Acteur: Arnaud Rogard
Regie: Hein Mortier

Wit.h werkt samen met het tijdelijk collectief DES. Hun thema is de erkenning van het DES-probleem in België. Diëthylstilbestrol (DES) is een kunstmatig hormoon dat bij zwangere vrouwen aangeprezen werd als een “wonderhormoon”. Maar het heeft schade veroorzaakt bij de moeders, hun kinderen en nu ook hun kleinkinderen. Voor Bloedtest realiseren ze dagboektekeningen, foto’s, een krant en een live performance.
Myriam G.S.Mestiaen, Anita Vandersmissen, Elisabeth Broekaert, Greet Pluymers en Hilde Heijnen

De kunstenaars Ted Oonk, Milou Abel en Monicque Smallegange-Van der Zee ontmoeten elkaar voor het eerst in 2018. Ze starten een intensieve briefwisseling. Vanuit hun verschillende levensfases bespreken ze thema's als de NIPT-test, anders zijn, empathie, het zorgen voor en het alledaagse. Er vloeien autonome kunstwerken uit voort. Deze zijn vervlochten met wat er in de brieven uitgewisseld wordt. Ze bouwen samen een installatie met brieven, een kunstenaarsboek, een video en een soundscape en benoemen het geheel ‘Vegeten foliumzuur te slikken.
Ted Oonk, Milou Abel en Monicque Smallegange-Van der Zee