Er bij horen
We hebben om 18.00 uur afgesproken in House of Time te Brugge. Het is een unieke site met een binnen- en buitenatelier, een joert, een keuken in een bunker, een container die dienst doet als polyvalente ruimte/bar en veel buitenruimte. Het is een uitzonderlijke plek in de binnenstad Brugge, opgestart in 2017 door het Berlijnse architectencollectief raumlabor in het kader van Triënnale Brugge 2018.
Iedere donderdag komt het collectief der onbeperkten hier samen om te werken. Ze hebben er een atelier die helaas in de winter iets minder comfortabel is wegens erg koud.
Maar vandaag valt het best mee want buiten brand er een gigantisch groot kampvuur en stagiaire Zazie zorgde voor Cava, soep en broodjes.
Er zijn een aantal verontschuldigingen en dit zorgt toch wel voor een klein beetje wrevel. Het is moeilijk deze groep samen te krijgen. Uiteraard moet elk individu daar zijn eigen verantwoordelijkheid in dragen en daar knelt het schoentje.
Maar we laten het niet aan ons hart komen, met een vuurtje en een cava is de sfeer snel terug in positieve modus.
Het collectief heeft de bedoeling voor expeditie de Windstoot een Narrenschip te bouwen. Maar op dit moment blijven ze wat haperen aan het voorontwerp en dus hebben ze mij uitgenodigd om het verhaal van De Windstoot en het Narrenschip nog eens opnieuw uit te leggen. Vanwaar komt het idee, wat is de inhoud precies, waar situeert dit project zich, …
We trekken hiervoor naar de Joert. Een straf bouwwerkje dat geimporteerd werd uit Mongolie. Een van de kunstenaars wilt ook nog eens weten hoe het allemaal begonnen is bij Wit.h? Tja, dit moet je me maar vragen hé, anekdotes en verhalen bij de vleet die de voorbije 20 jaar, en de tien jaar ervoor getekend hebben.
Het thema van de Windstoot is in dit collectief erg herkenbaar. Elk herkent de onmacht van zijn beperking tav opvoeders, ouders, of tal van anderen die het meestal goed met hen voor hebben. Des te meer is de goesting om dit aan te pakken erg groot. Toch heb ik de vijzen een beetje aangespannen. We hebben nog een jaar tijd maar tegelijk is dit zo snel voorbij en dus heb ik hen op het hart druk om er werk van te maken.
Ik vraag hen ook uitdrukkelijk goed te communiceren met Wit.h zo we er echte samenwerking kunnen van maken.
Terwijl ik spreek merk ik een grote interesse en tegelijk voel ik dat er hier nog heel veel werk aan de winkel is. Dit is een bijzondere groep kunstenaars waar je zo bij wenst te horen. Maar hoe pakken we dit aan zonder de eigen verantwoordelijkheid van de kunstenaars te schaden of onder druk te zetten? Komt in orde.