Een verhaal om nooit te vergeten

In het artikel over kunstenaar Gabriel Chaile (Milk of Dreams, Biënnale van Venetië 2022) schrijft auteur Barbara De Coninck: ‘Het collectief is persoonlijk en de persoon is een collectief.’
Ze beschrijft hoe de Argentijnse kunstenaar ongewild in Lissabon strandt als de wereld op slot gaat na de uitbraak van de pandemie. In die periode van verwarring en eenzaamheid ontmoet hij op straat andere verdwaalde reizigers (migrantes) zonder familie of werk. Gabriel Chaile richt een studio en een kunstcoöperatieve op onder de naam NVS, een collectief van ‘freaky people’. Hij gelooft stellig in kunst als mogelijke sociale hefboom.

Het is een verhaal om nooit te vergeten. Zijn werk maakt grote indruk. Ook al is de insteek van de Biënnale anders dan die van de Documenta in Kassel, toch zie je ook hier een duidelijke kentering. Er is veel ruimte in de hedendaagse kunst voor wie anders is, voor wie crip of outsider is, voor wie collectief denkt en voor wie de ethische en politieke context van kunst niet uit de weg gaat.

Dit scherpt ons aan in ons denken en geeft veel energie aan ons doen.

Wit.h werkt en denkt al jaren in termen van collectieven. Vandaag werken we stevig voort.  We bespreken de scenografie van de tentoonstelling de Windstoot (de macht van de beperking). De technische fiche van de publicatie die daarbij hoort, ligt vast. We verdelen het werk. Als je verzamelt wat de voorbije drie jaar gemaakt, geschreven en getoond is, dan voel je hoe de verwarring en de eenzaamheid van de 20-21 veel schitterende resultaten heeft opgeleverd. En we kijken ver vooruit. Na de Windstoot komt Sottobosco (over het belang van organismen in de schaduw). Ons bord vult zich met de namen van een nieuw collectief vol kunstzinnige personen.

kunst als mogelijke sociale hefboom