Een artistieke interventie in het kunstonderwijs
Op regelmatige basis werken Lara Breine, Klaas De Baere, Mieke Vanhessche, Jeroen Wallays, Isabelle Lecluyse en drie studenten van Luca School of Arts, samen in de ruimte van Wit.h.
Lara Breine kwam in 2014 aan de Wit.h deur kloppen met de vraag of ze als kunstenaar in opleiding vrijwilligerswerk kon doen. Ze herkende zichzelf niet in de heersende norm van het kunstenaarschap en de manier waarop ze opgeleid werd. Ze vroeg zich af of de opleiding die ze volgde, wel bij haar paste. Ze raakte al snel geïntrigeerd door de manier van werken in Wit.h: inclusief werken en gelijkwaardigheid tussen kunstenaars. Geïnspireerd, dreef ze de inclusieve attitude tot het uiterste door. Lara Breine wilde haar master behalen door samen te werken met Arnaud Rogard. Haar stage was een één op één traject. Haar scriptie vertelde op een heel eenvoudige maar doordringende manier hoe dit in zijn werk gaat.
één op één
Op onze beurt werden wij geraakt en geïntrigeerd door haar doorzettingsvermogen. We besloten haar scriptie in een publicatie te gieten en gaven het boek ‘Arnaud is een kunstenaar met het Downsyndroom, Lara een kunstenaar met een knieprobleem ‘ in 2015 uit. Op vandaag is Lara Breine een graag geziene gastdocente in Luca School of Arts in Gent. Het boek wordt nog steeds verdeeld onder de studenten.
Maar het idee van een gastdocent vertrekt nog altijd van uit een wetende positie, een eenrichtingsverkeer van kennisoverdracht. Samen met Klaas De Baere besluit ze nog een stap verder te gaan. Ze laten zich inspireren door de socratische methode.
Ze gaan het experiment aan om samen met drie kunstenaars met een mentale beperking en drie kunststudenten van Luca een tijdelijk lerend collectief te worden. Ze stappen af van de traditionele rol van een begeleider en trekken de kunststudenten mee in het inclusieve bad.
Lara: ‘Grote instituten zoals kunstscholen modelleren onze appreciatie voor de kunst. Zij vormen het beeld van kunst dat de maatschappij als waardevol acht. Kunstencentra zoals Wit.h tonen aan dat dit beeld niet compleet is. De maatschappij blijft evolueren richting een inclusieve samenleving. Toch wordt er vandaag de dag binnen de kunstopleidingen nauwelijks aandacht besteed aan diversiteit binnen de kunsten. Het vak diversiteit wordt vaak aangeboden als keuzevak, waardoor veel studenten nooit in contact komen met deze materie. Een hele wereld blijft verborgen. Identiteiten van kunstenaars met een verstandelijke of fysieke handicap worden uitgesloten.’
Op regelmatige basis komt het collectief samen in Wit.h. Onder de werktitel ‘Waarom ben ik geen vogel?’ onderzoeken ze in groep vragen als: wat is het kunstenaarschap, hoe groot is het belang dat de toeschouwer het verhaal van de kunstenaar kent, waar begint en eindigt CRIP, enz. Eenzijdige antwoorden bestaan er natuurlijk niet. Wel ontstaan er boeiende ontmoetingen en gesprekken. Via hun beeldend werk gaan ze op zoek naar antwoorden.
een hele wereld blijft verborgen
