Deadlines
Onlangs is een goeie vriend van mij gestopt met zijn activiteiten in de kunstensector. Voor ons een onverwachte jammerlijke keuze. Hij vertelde me niet zozeer de contacten met de kunstenaars te missen maar wel de intellectuele voeding en uitdaging dat werken in de kunstsector met zich meebrengt.
Wat hij zeker niet mist zijn de deadlines. Hij roept het als het ware uit, eindelijk verlost van die slopende stresserende niets ontziende deadlines.
En deze week begrijp ik hem maar al te goed. Wit.h viert 20 jaar, expeditie De Windstoot is ondanks Corona een bijzonder artistieke trip geworden en onze samenwerking met Guislain museum is straffer dan ooit. Dus dit willen we in een kwalitatief uniek en lijvig boek samenbrengen om het met de eeuwigheid te delen.
Maar als dit boek klaar moet tegen de tentoonstelling van 24 maart 23 dan is deze week de deadline om tekst en foto bij de vormgever aan te leveren.
Ik krijg er als het ware een punthoofd van. Gelukkig hebben we bij aanvang een structuur voorop gesteld en daar wijken we nauwelijks van af. Vandaag moet ik van 19 projecten de gaatjes vullen. Controleren waar er nog iets tekort is in de tekst of de foto’s en die dan corrigeren. Op de duur raken mijn ogen zo vermoeid dat digitaal lezen niet meer lukt. Maar ik heb tijdig de knop auditieve controle ontdekt.
Een echte aanrader. Je drukt op start en de geschreven tekst wordt gewoon voorgelezen. Inclusief de schrijffouten die je er op die manier direct uit haalt. Wie de stem is die voorleest weet ik niet. Hij klinkt als een fatsoenlijke heer maar met een eerder monotone uitspraak en onregelmatigl ritme.
Maar ik heb hem vriendelijk beluisterd, daarna aangekeken en super beleefd gevraagd of hij de deadline kon overnemen.En hij antwoord: (ik druk hier op start) “Ja”.
Voila zo eenvoudig kan het zijn.
een duurzaam boek