De puzzelstukjes vallen in elkaar

Mijn blik laat zich even verleiden door het uitzicht op het Vandaleplein. Voor de laatste werkdag oogt het wat somber. Het is een druilerige, grijze dag. Desalniettemin valt er een lichte bedrijvigheid op het kerstplein te bespeuren. Leveranciers komen op- en afrijden om hun waar te stallen in de kraampjes. Tegen de vooravond tref je hier vast wel weer groepjes mensen aan die een praatje slaan en van een glaasje nippen. In die kleine dingen schuilt hoop.

Maar ook op de werkvloer van Wit.h is er hoop. We zitten op kruissnelheid wat de timing en organisatie van De Windstoot betreft. Toegegeven, het jaar afsluiten met een goed vooruitzicht is deugddoend. Bovendien hebben we morgen nog welgeteld drie maanden te gaan vooraleer De Windstoot een belangrijke maatschappelijke boodschap wereldkundig maken zal. We staan aan de rand van het jaar en staren naar de toekomst.

Ik overloop en vul het werkplan aan voor bestemmeling Tuur Demaegdt, de architect en scenograaf die ons bijstaat voor de ruimtelijke uitwerking van de tentoonstelling. De ontmoeting met Tuur heeft ons veel vertrouwen geschonken. We ondervinden maar al te goed de meerwaarde van de samenwerking met een co-producent als Museum dr. Guislain.

We schreven het al eerder, onze wekelijkse fysieke aanwezigheid op die plek werpt haar vruchten af. Nooit eerder voelden we in die mate hoe de gecompliceerde onderdelen van een dergelijke expeditie elkaar zo naadloos kunnen aanvullen. Door de constante beleving van de ruimte en de informele ontmoeting met de kunstenaars en de collega’s van het museum, lijkt het alsof alle componenten in een en dezelfde beweging aan bod komen. De verhaallijn, het ruimtelijke vraagstuk, de publiekswerving en -werking voelen niet meer aan als op zichzelf staande vakjes die een voor een afgevinkt moeten worden. Integendeel, alle onderdelen binnen het organisatieproces blijken een verdicht netwerk te vormen. De puzzelstukjes vallen in elkaar.

Straks sluiten wij voor eventjes de deur en gaan in peis en vree het nieuwe jaar tegemoet. Volgend jaar laten we het flink waaien. Om het met de woorden van Peter Holvoet-Hanssen – een van de drie Vrijhaven dichters – te zeggen: de Windstoot ‘woelt de werkelijkheid open, laat die binnenwaaien’…

Een fijn eindejaar gewenst!