De onverwachte ruimte

“ ‘De grote soep’ van weleer lijkt stillaan een rijkelijk hoofdgerecht met vele schotels op tafel voor iedereen die durft mee te eten. Je kan in deze complexe tijden maar best altijd de tafel goed dekken, dan komt het goed. Diegene die zich dan niet welkom voelt, moet eens goed nadenken.” Ik citeer Jan Geldhof deelnemende kunstenaar aan De Windstoot*.

De grote soep waar Jan het over heeft slaat op de Nederlandse vertaling van de Italiaanse ‘minestrone’ soep: een maaltijdrijke soep die bekend staat om haar diverse ingrediënten in alle mogelijke combinaties. Ze wordt niet gemixt en krijgt daardoor een heerlijke, unieke smaak. Een goeie metafoor voor Wit.h dachten we in 2012.
Naar aanleiding van ons tien jarige verjaardag nodigde Wit.h kunstenaars van heel diverse pluimage uit om samen te werken en zo een kunstwerk te creëren dat het louter esthetische overstijgt. De titel: De Grote Soep.

Jan kwam vandaag onverwacht langs bij Wit.h. Geen nood, Wit.h is ook een onverwachte ruimte waarin tijd gemaakt wordt voor spontane ontmoetingen. Deze contacten maken een noodzakelijk deel uit van de ‘niet makende handeling’. De momenten waarop we geen kunst maken door te doen maar door met andere zogenaamde rand zaken bezig te zijn. Achteraf blijken ze fundamenteel onderdeel om tot een goed resultaat te komen.

Jan is een denker, kunstenaar en begeleider in een kunstatelier binnen een zorgvoorziening. Door deze positie benadert hij kunst en in het bijzonder het werk bij Wit.h esthetisch en maatschappelijk. Vandaag mijmert hij rond de vraag wat het belang is om te publiceren. Hij verwijst naar een boek van de Nederlander Max Timmerman ‘ik ben een artiest’ begin jaren negentig van vorige eeuw en die als een van de eerste Nederlandstalige publicaties mag beschouwd worden over kunst gemaakt door kunstenaars met een beperking. Ondanks alle beperkingen kunnen we er niet omheen dat het boek mensen geïnspireerd heeft en deze sector een enorme ‘pusch’ gegeven heeft. Al was het maar dat wij alvast wilden bewijzen het beter te doen dan die Nederlander.

Maar, vraagt Jan zich luidop af, is daar ooit een waardevol vervolg op geschreven? Het antwoord is duidelijk neen, maar volgens mij was dit ook niet aan de orde. Alle aandacht ging de voorbije decennia naar het maken zelf. Kunst maken en hiervoor visie en methoden ontwikkelen om de positie in de hedendaagse kunst waar te maken. Maar, nu we hier min of meer zijn is er wel een grote nood aan een kwalitatieve publicatie. Werk aan de winkel.

publiceren