Oordelen?!

We hebben nog maar net een aankoop via internet afgehandeld of we worden al om onze mening gevraagd. Ik heb beslist er niet meer op te reageren omdat er meestal geen plaats is voor een genuanceerd antwoord en al zeker geen tijd genoeg om een degelijk oordeel te formuleren.

Zo reageer ik ook niet meer op de stroom meningen die ons bereiken via de media. Te veel om nog verantwoord te beantwoorden.

Toch worden wij ook in ons werkveld gevraagd om te oordelen. Wat vind je van dit kunstwerk? Van dit project? Van deze kunstenaar? zijn veel voorkomende vragen.

Het is opvallend hierbij dat onze meningen wijzigen, of beter ontwikkelen met de tijd. De eerste reactie is meestal snel maar achteraf soms minst interessant. Veranderen van mening vraagt een inspanning en studie van de vraag en vooral proberen je eigen vooroordelen even opzij te zetten. Kunstenaars met een beperking krijgen dan pas de kans om hun werk ten volle te tonen.

In de professionele kunstcontext hangt aan dit oordeel soms veel macht vast.  Zo moet bijvoorbeeld de sector zelf oordelen via commissies over de toekenning van subsidies aan collega’s. Uiteraard zetelen integere professionelen in dat soort commissie maar ik maak toch mee dat een persoonlijke voorkeur of visie op kunst ongenadig toeslaat. Gelukkig brengt het gesprek en uitwisselen van voorkeuren toch een objectief tot stand.